Prawdziwa miłość

Losy bohaterów Sagi Rodu Cantendorfów znalazły w końcu rozwiązanie. Wszystkie tajemnice doczekały się wyjaśnienia a intrygi zostały udaremnione. Ostatnia część podobnie jak poprzednie napisane lekkim i plastycznym językiem, dzięki czemu całość czytało się niesamowicie szybko, bez zmuszania szarych komórek do zbyt wytężonego wysiłku. Podobał mi się swobodny styl pisania, który dodał uroku powieści, ale niestety zbyt współczesny jak na realia tamtych czasów. Autorka konsekwentnie realizowała pierwotny plan i na koniec niczym szczególnym mnie nie zaskoczyła i tym samym jej powieść nie wyróżnia się na tle innych romansów historycznych.
Kontynuując swoją opowieść o Zamku Cantendorfów już na wstępie wyjawia tajemnicę wiedźmy Alice, postaci, której wątek intrygował mnie najbardziej, pozbawiając ją tym samym otoczki magii. Mam problem nazywania tej trylogii sagą, bo nie jest to wielopokoleniowa historia rodziny a akcja ograniczona jest do zaledwie kilku miesięcy i jednego miejsca. Niewinna młodziutka Kate poznaje hrabiego, człowieka z mroczną przeszłością, zakochują się w sobie a gdy już wydaje się, że nic nie jest w stanie stanąć na drodze do ich szczęścia nagle natrafiają na piętrzące się przeszkody w postaci sekretów i intryg. Ale jak na taką literaturę przystało, otrzymałam przewidywalny finał, gdzie nawet bohaterowie mający swoje za uszami potrafili w ostatecznym rozrachunku wyjść na ucieleśnienie wszystkich cnót. No cóż los każdemu daje szansę na zmianę swojego postępowania...