Na strunach światła

Jeszcze nie tak dawno w Willi pod Kasztanem ziało pustkami, tymczasem teraz babcia Kalina nie może narzekać na samotność. Bianka i Michał wiją sobie poślubne gniazdko, Antek koncentruje się na pracy i pomaga w remoncie, regularnie zaglądają też Magda i Bartek, z czego oboje zmagają się z niespełnionym uczuciem. Co się stanie, jeśli do tego rozgardiaszu dołączą jeszcze dwie od lat skłócone kobiety? Co zrobi Kalina, kiedy odkryje, że mimo wszystko nie jest w stanie na własną rękę pomóc tylu osobom?

Do tej serii podchodzę z pewnym roztkliwieniem, mimo że nie mogę liczyć na niespodziewane zwroty akcji czy duże emocje. „Willa pod Kasztanem” jest cyklem bardzo spokojnym, niemalże leniwym, i chociaż bohaterów spotykają różne problemy, nie da się ukryć, że fabuła została utrzymana w barwnym, sielskim klimacie. To całkiem przyjemna odskocznia od książek o nieco cięższym kalibrze.

Poprzednie dwa tomy – „Światło w cichą noc” i „Światło o poranku” – urzekły mnie swoim ciepłem i przytulnością. Tak, jeśli w stosunku do literatury można użyć przymiotnika „przytulny”, to zdecydowanie dobre słowo opisujące prozę Krystyny Mirek. Autorka ma niezwykle prosty styl, pozbawiony przesadnych ozdobników. Widać, że pisarka stawia na jak największą naturalność, i chociaż zdarzają się nieliczne momenty, kiedy to nie wychodzi (zwłaszcza w dialogach), odbiór nie staje się przez to nawet odrobinę utrudniony. Jak wspomniałam wcześniej, wydarzenia w tej serii nie biegną na złamanie karku; ...

Przyznam szczerze, że kiedy zaproponowano mi tę książkę, to obawiałam się, że nie odnajdę się w fabule, ponieważ bohaterowie tej powieści, spotkali się w dwóch wcześniejszych częściach. Bardzo się wówczas myliłam, bowiem autorka tak pokierowała fabułą, że czytelnik szybko załapał wątki, a co ciekawsze, chyba dzięki temu, chętnie pozna wcześniejsze losy młodych ludzi i głównej bohaterki, czyli babci Kaliny.

Lekki styl jakim pisze autorka powoduje, że książkę czyta się płynnie i jest tak samo wciągający jak sama fabuła, a towarzyszące bohaterom emocje, intrygi i pewnego rodzaju przygody, zachęcają do wgłębiania się w losy wszystkich osób.

Towarzyszące fabule niewyjaśnione tajemnice sprzed lat dodatkowo dają do myślenia i zachęcają do czytania.


Myślę, że ciekawie przedstawione osobowości bohaterów mogą wpływać na to, że cześć czytelniczek, czy czytelników utożsami się z osobami występującymi w powieści.

Do tego ciekawie skonstruowane dialogi, które wręcz działają tak, że człowiek ma ochotę wtrącić się do rozmowy.

Autorka porusza w swojej powieści wiele ważnych wątków, od zakazanej, platonicznej miłości, po naiwność ludzką i złośliwie ukartowane poczucia zemsty. Mamy również wątek pięknej przyjaźni i… jak dla mnie ten najpiękniejszy, dotyczący miłości w wieku senioralnym.

(…) Kalina ze zdumieniem odkryła, że być może właśnie spotkała tak zwaną bratnią duszę, kogoś niezwykle cennego. Kto nie czerpie energii z niej, lecz ją...

Bardzo lekka, szybko się czyta i jak zawsze dodaje optymizmu, że niezależnie od tego, jak przeciwności spotkają nas w życiu to zawsze po burzy wyjdzie słońce, bo jest ktoś taki jak babcia Kalina, u której wszyscy się gromadzą. Ale czasem i babcia kalina czuje się zmęczona i chciałaby odpocząć i czerpać od kogoś silę i energie, a nie ja tylko cały czas dawać. Każdy zostanie przez nią ugoszczony nakarmiony nawet nie za bardzo lubiana była synowa, Iwona, która dostanie bardzo kosztowną lekcje od życia, ale będzie ona też początkiem jej przemiany. Patrycja, aby pomóc Kalinie przyjedzie opiekować się Iwoną, Wbrew temu, czego obawiają się zarówno Blanka i Antek, jak i sama Kalina nie dojdzie do żadnej awantury, bójki. Okaże się, że Patrycja i Iwona poradzą sobie i to zaskakująco dobrze bez pomocy. "Im cięższy dzień ty ładniejsza sukienka". Książkę polecam i to bardzo