Poszukiwacze muszelek

Poszukiwaczy muszelek sobie dawkowałam. Rozłożyłam na dwa weekendy uznając, że dobrze zrobi to i książce i mnie, dostępny czas jaki mogłam na to poświęcić też nie był bez znaczenia.
W zalewie literatury średniej jakości i poziomu, książki takie jak Poszukiwacze muszelek, błyszczą własnym światłem i dają nadzieję na jakość większą niż przeciętna. Na mnogość wątków, złożoność postaci, na motywację inną niż „tu i teraz” i „ja i tylko dla mnie”. Nie podejrzewam też, aby szybko wylatywały z głowy, aby odchodziły w zapomnienie. Jak dla mnie to literatura, która porusza coś w czytelniku, zmusza do refleksji, do spojrzenia przez wydarzenia obecne w życiu innych ludzi, nie tylko na bohaterów literackich, ale i na siebie.
Niestety, jak to w życiu prawdziwym bywa, sporo jest tutaj smutku, niepowodzeń, żalu, rozgoryczenia. Szczęścia u jednych trwają przysłowiową chwilę, u innych trochę dłużej, a niektórzy potrafią cieszyć się nim bardzo długo.
Główna bohaterka, choć w jej życiu znacznie mniej było momentów wielkiej radości i zadowolenia, potrafiła nawet z tych smutnych chwil czerpać siłę i szczęście. Choć brzmi to lekko niewiarygodnie, ale z poczuciem smutku z powodu dzieci i wnuków, z powodu ich materializmu, krótkowzroczności, braku poszanowania dla wartości, braku szacunku dla niej, cieszyła się szczęściem. Potrafiła sama je znaleźć, sama o nie zadbać, żyć tak, aby jej nie ominęło. Pogodziła się z tym, na co nie miała wpływu i żyła dalej. Roztaczając czar działający na nie...