Po Galicji

Autor zabiera nas w daleką od sentymentalizmu podróż w czasie. Prowadzi przez błoto, biedę, zaniedbanie i sąsiedzkie stereotypy. Ale przede wszystkim pokazuje zróżnicowane, gorączkowe życie, które jakby uszło z tych ziem, kiedy przetoczył się po nich walec historii. Pogranicze w pełnym wymiarze, fascynujące bez upiększeń.

Sentymentalna podróż po Galicji Wschodniej i Bukowinie, od stacji do stacji torami kolejowymi od Krakowa po krańce Bukowiny w Suczawie i zakręt .... do Lwowa. Z palcem po mapie. Świat, którego już nie ma, chociaż nazwy i miejsca na mapie zostały. "Czytanie czasu w przestrzeni" jak pięknie nazwał to Karl Schlogel.
Na okładce wewnętrznej zamieszczono starą mapę przedstawiającą trasę kolejową przez Galicję i Bukowinę, dzięki której można śledzić miejsca opisane w książce.
Galicyjska nędza, galicyjskie piekło i galicyjskie piękno i galicyjski olimp poetów. Tygiel różnych narodów: Żydów, Rusinów, Polaków, Niemców, Ormian, Rumunów. Ale przede wszystkim Żydów, których było tutaj chyba najwięcej. Podróż pełna wzruszeń, śladami miejsc opisanych w literaturze, notatek prasowych, starych widokówek.
Z lekcji historii pamiętam wciąż powtarzane określenie: galicyjska bieda. Dzięki książce "Po Galicji" poczułam mocno to co dotychczas było tylko suchą szkolną informacją. Kocham takie klimaty, kocham podróże w czasie i dziękuję, że są tacy pasjonaci jak Martin Pollack. Dostarczają mi wielu wzruszeń i emocji. A przy okazji pomagają zrozumieć trudne do ogarnięcia zawiłości historii, przyczyny wydarzeń i zachowań ludzkich, uczucia nienawiści, uprzedzeń ale i miłości, patriotyzmu, nagłe nieodwracalne zmiany i rewolucje.
Na koniec jeszcze dowcip zaczerpnięty z książki:
Żyd: - No proszę, najpierw nas mordują, a potem studiują!
Goj: - Ale to nie są te same osoby!

Kolejna gorzka i smutna lektura. Tym razem wędrówka po nędznej i ubogiej ziemi Galicji. Świat miasteczek, wioseczek, które odeszły w niepamięć. I ludzi, których nie oszczędziły razy historii. Nostalgiczna opowieść.