Piękna miłość

Muszę przyznać, że spod pióra Wioletty Sawickiej wychodzą bardzo interesujące powieści obyczajowe. "Piękna miłość" to opowieść o miłości, przyjaźni i bolesnej stracie - śmierci ukochanego męża. Poznajemy grupę przyjaciół po trzydziestce, Baśkę, jej męża Michała, zawodowego żołnierza, który straci życie na misji w Afganistanie oraz Łukasza, który skrycie kocha się w Basi od dawna.
Autorka znakomicie przedstawiła miłość szczęśliwego małżeństwa, trudny okres żałoby po stracie bliskiej osoby oraz powrót do życia na nowo i otwarcie się na nowy związek.
Narracja jest prowadzona z perspektywy Baśki i Łukasza. Pisarka stworzyła również autentyczny portret ich przyjaciół oraz dobrze pokazała problemy osobiste, jakie przeżywają w swoich związkach. Wioletta Sawicka ma dobry zmysł obserwacyjny i bardzo dobrze diagnozuje problemy współczesności cyt.: "Żyjemy w plastikowych czasach powierzchownych uczuć, płytkich relacji, gdzie wirtualna rzeczywistość wypiera realną bliskość. Teraz nie ma czasu na życie, jest tylko pogoń za nim, żeby mieć więcej, pojechać dalej, wspiąć się na kolejny szczebel, a „być” oznacza „mieć”, choć człowiek przecież nie usiądzie jednocześnie na dwóch krzesłach. Biegniemy coraz prędzej, by i tak w konsekwencji dotrzeć do śmierci".
Ta powieść, to nie tylko historia o miłości, ale również o problemach, jakie spotykają zwyczajnych ludzi, wzrusza i jednocześnie zmusza do refleksji.

Książka ma piękny tytuł i to jedyna dobra rzecz, którą mogę napisać. To zupełnie nie były moje klimaty a książka nie przypadła mi do gustu więc szybko odłożyłam ją na półeczkę.