Dzień cudu

Po pierwsze, śliczna okładka. Prószyński potrafi takie dobrać i tym razem mu się udało. Niby nic wielkiego: ładna dziewczyna w szarym golfie, otwarta książka. A wszystko pasuje. No może kolor włosów nie do końca, ale klimat zdecydowanie zachowany. Od początku można dać plusika.
Po drugie, miałam już kontakt z Wiolettą Sawicką i jej twórczością. Chyba w poprzednim kółeczku czytałam jej trylogię. Na kolana mnie nie rzuciła, pewnie już powoli wymyka się z mojej głowy, ale nadal pamiętam zdradę i ten nieszczęsny trójkąt, więc nie powiem, abym w pełni optymistycznie podeszła do tej polecanki.
Po trzecie, trzeba pamiętać, że byłam niczym ten wędrowiec na środku pustyni, który dostrzega w oddali oazę i bijącą wodą i możliwością zanurzenia się w zimnej przyjemności. Od 10 dni nie przeczytałam ani jednej linijki tekstu w książce. Krótkie informacje tekstowe to jedyne na co było mnie stać. Więc śmiało można powiedzieć, że książka trafiła na podatny grunt.
Po czwarte, zupełnie nie wiem dlaczego, ale Dzień cudu skojarzył mi się z basikiem i pomyślałam, że ona powinna przeczytać tę książkę. Jakoś obie mi do siebie pasują.
Po piąte, otworzyłam i zaczęłam czytać, a skończyłam kiedy doczytałam do ostatniej strony.
Po szóste, byłam zaskoczona. Bo z jednej strony historia wydaje się bardzo ludzka, niemal banalna, niekiedy na wyciągnięcie ręki, taka jaka może przydarzyć się sąsiadce z drugiego piętra. Ale jest w niej coś magicznego. Coś, co sprawia, że nie można przejść obok...

Pomysł dobry ale jak to zazwyczaj bywa w przypadku rodzimych autorek na pomyśle się skończyło.
Ze stron książki sypią się mądrości ludowe i potoczne zwroty,co zapewne miało ukazać,że bohaterowie są zwyczajni,pospolici wręcz.
Psychologii postaci - brak.
Ciekawej fabuły - brak.
Stereotypy i schematy od dawna wykorzystywane- od początku do końca.
Właściwie nie ma po co czytać "Dnia cudów" bo wszystko zostało opisane na okładce i tyle samo treści jest w środku.
Płasko,pobieżnie i brak emocji.
Główna bohaterka dostała diagnozę śmierci więc czytelnikiem powinny targać smutek,żal,rozpacz gdy czyta o losach Hanki a ja miałam wrażenie,że czytam o kopaniu ziemniaków.
Prozaicznie i banalnie.
I jeszcze jedna rzecz,która mnie wkurzyła.
Autorka wkłada w usta Piotra słowa dotyczące byłej żony,że ciągle narzekała,że sama w domu,że przy dziecku nie pomaga,że pranie,gotowanie itd
I końcowa konkluzja jest taka,że to zła kobieta była.
Jak widać,kobieta z chwilą zawarcia związku małżeńskiego powinna mieć przyklejony uśmiech na twarzy i jak żona ze Stepford czekać na męża z kapciami w zębach.
Nie będę pisać więcej bo wszystko zdradzę a mnie szlag trafi jak sobie przypomnę,że straciłam czas na kolejnego gniota.


P.S

Poza tym mam podejrzenia,iż "Dzień cudów" powstał na zamówienie portalu LC bo promuje czytelnictwo.
Dwójka głównych bohaterów to czytający i książki kochający a pozostałe drugoplanowe postaci to prostacy,idioc...

Polska literatura ma to do siebie, że większość, tworzona jest, na przysłowiowym kolanie, a co za tym idzie, dla mnie, jako czytelnika, nie ma to żadnego sensu, więc sięgam rzadko, albo wcale, książek jest tyle, że zawsze znajdę coś na co warto stracić czas, albo nawet, nauczyć się czegoś.Wyjątki od reguły, to zupełnie inna para kaloszy, zdarzają się i takie.

"Dzień cudu", opowiada historię pewnej pary, która poznaje się w nietypowych okolicznościach i od tej pory, każdy dzień jest tym najważniejszym.Szczególnie, że choroba, która, nie zna ilości, postanawia wmieszać się w całą tą sprawę.Rozpoczyna się walka, nie tylko o godną śmierć, ale i o jak największy przydział szczęścia, zanim nie będzie za późno.

To tyle, względem fabuły.Oczywiście, w książce, jest tego o wiele więcej, ale to nie gimnazjum, żebym streszczał całą powieść, co do słowa.Przede wszystkim, przedstawiona jest tu, nierówna walka, z okropną chorobą, jaką jest rak.To bezlitosna bestia, która atakuje znienacka, potrafi się nawet zakamuflować, żeby uderzyć znowu, gdy się tego najmniej spodziewamy.Oczywiście rodzące się uczucie, w tej beznadziejnej sytuacji, to taki promyk słońca, na zachmurzonym niebie.Kobieca literatura, ktoś powie, jakże ja nie lubię takiej segregacji rasowej...

Książkę otrzymałem, dzięki uprzejmości Wydawnictwa Prószyński i s-ka.