Pani K.

„Coś dziwnego dzieje się z czasem". "Czas podzielony na lekkostrawne kawałki: śniadanie, kawa, praca, obiad, drzemka, wieczór. W czwartek film, w piątek gra planszowa itd."

"Pani K", zamieszała w mojej głowie jak ongiś moja babcia kopyścią w garnku ze staropolskim bigosem. Wspomnienie babci nie nasunęło mi się bezpodstawnie, ponieważ Kalina, czyli Pani K, również w swoich rozmyślaniach sporo miejsca poświęca właśnie babci, u której kiedyś, jak była dzieckiem, mieszkała, a potem jeździła na wakacje.

Pani K ogólnie, dużo rozmyśla, bo cóż innego można robić, kiedy nie wolno wychodzić z domu, mówi tak, a właściwie myśli:

"Zaczynam snuć rozmaite hipotezy dotyczące naszej rzeczywistości. Dochodzę na przykład do wniosku, że to wszystko, co przydarzyło nam się w ostatnim okresie i to czego nadal doświadczamy, jest eksperymentem [...] żeby sprawdzić, ile wytrwamy, ile zdołamy wytrzymać, jak poradzimy sobie z kolejnymi ograniczeniami, jak będziemy znosić zamknięcie na niewielkiej przestrzeni, izolację, niepewność, niewiedzę itd."

Nie trzeba być omnibusem, aby się domyślić, co ten opis przypomina. Pani K patrzy, obserwuje i analizuje dogłębnie to, co widzi. A widzi coraz dziwniejsze rzeczy... Ja w pewnym momencie przestałam się zastanawiać, co jest rzeczywistością, co snem, a co zwidem. Po prostu dałam się ponieść tym onirycznym rojeniom i przyznaję, że całkiem było mi z tym dobrze.

Jednak już całkiem prawdziwie i realnie książka nakłani...

Pani K. budzi się każdej nocy o 3:33. Pan K. martwi się stanem jej zdrowia. Zarówno oni, jak i reszta mieszkańców ich wieżowca, nie opuszczają swojego lokum, a rytm ich życia wyznaczają cykle pracy i dostawy żywności.

Zdarza się tak, że trudno napisać o książce cokolwiek, bo to grozi zdradą fabuły. Bywa też, że trudno wyrazić emocje związane z powieścią, bo te są przytłaczające. W przypadku „Pani K.” oba te stwierdzenia są prawdziwe.

Początkowo nie mogłam się wgryźć w tę historię, jednak byłam ciekawa czy coś się zmieni. Zmieniło. I to tak, że mogę powiedzieć, że to jest jedna z najlepszych książek przeczytanych w tym roku, jeśli nie w ogóle.

Jestem przekonana, że każdy czytelnik może z niej wynieść inny obraz tytułowej Pani K. Dla mnie była stratą. Nie taką ogólną, ale stratą siebie. Ta powieść krzyczy do mnie, każe mi spojrzeć w tył w tej chwili i zobaczyć moje życie oczami Pani K. Właśnie teraz, kiedy jeszcze nie jest za późno, kiedy jeszcze „coś dziwnego dzieje się z czasem” w sposób, w który można go naprawić.

Kłaniam się nisko autorce. To jest po prostu majstersztyk.