Kontynuacja "Klimatyzowanego koszmaru". Książka zachowuje reportażowy charakter części pierwszej, lecz wzbogacona jest o nowe, "publicystyczne wątki". Obok galerii portretów ze świata sztuki, czytelnik znajdzie tez dowcipne, prześmiewcze eseje i opowiadania, a ponadto pełen oskarżycielskiej pasji, żarliwy protest przeciwko wojnie, nieprzystający do atmosfery patriotycznego zapału, kreowanej przez amerykańskie media i polityków w chwili przystąpienia Stanów Zjednoczonych do wojny. Rozdział, w którym autor powraca we wspomnieniach do czasów paryskich, jest chyba najpiękniejszy w całym tomie.