Opowiadania z dreszczykiem

Bardzo fajny zbiorek strasznych opowiadań dla dzieci w wieku mniej więcej od 8 do 12 lat. Oczywiście ktoś starszy, czy całkiem dorosły, też nic nie straci, przeczytawszy tę książkę, a wręcz odwrotnie. Ja przeżyłam z nią fajną przygodę powrotu do lat dziecinnych, kiedy książki czytałam z latarką pod kołdrą, bo mama kazała już spać, bo rano trzeba było wstać i iść do szkoły. Ale kto by tam spał, kiedy dookoła tyle fajnych rzeczy się dzieje.

Był ciemny, ciemny las, a w tym ciemnym, ciemnym lesie....

Taaak...nie tylko las tam był, w tej książce, ale i straszny dom i cmentarz o północy i stara szafa i rekin bezdroży i całe mnóstwo innych "strasznych" przygód, o których z przyjemnością przeczytałam i jestem pewna, że mając tyle lat co bohaterowie tych opowiadań, nieraz czułabym strach i szalone uderzenia serca. Opowiadania jak to opowiadania są lepsze i te mniej dobre, ale wybór podium był trudny, nie mniej trzeba było zdecydować, a więc:

01. Anyżkowe bliźniaki - Opowiadanie Joanna Olech, które można by było skomentować jednym zdaniem-przysłowiem "Kto pod kim dołki kopie, ten sam w nie wpada". Bardzo mi się podobało

02. Rekin bezdroży - Opowiadanie Kazimierza Szymeczko, o tym, jak wielkie oczy potrafi mieć strach, kiedy nadejdą ku temu sprzyjające okoliczności, np. ciemność i ... dziwne odgłosy. Również bardzo mi się podobało.

03. Ex æquo -

 

Uwielbialiście w dzieciństwie te wierszyki? Ja tak, jeśli odpowiedź jest twierdząca spróbujecie pokazać swoim pociechom te opowiadania, na pewno je zachwycą. Są pełne grozy, strachów, duchów, nieoczekiwanych wydarzeń, jedne straszne drugie mniej, w jednych dzieciaki od razu odgadną, co lub kto straszy w innych trochę razem z bohaterami będą musiały pomyśleć nad zagadką.”Strach ma wielkie oczy”, – ale nie tu, każda opowieść kończy się dobrze, bać się można, ale może najbardziej w tych fabułach rozgrywających się na cmentarz- napięcie rośnie. Zaletą całości jest właśnie ta różnorodność, każde z opowiadań jest inne, autorzy nie poszli w żaden schemat. Znam niektórych z serii Historia Polski, tutaj też oddali swój talent bardzo dobrze. Drugą zaletą jest to, że mimo swojej krótkiej formy oddają nastrój, można przeczytać przed snem, można w dzień. Osobiście polecam tak od 7 roku życia, ale zaznaczam każde dziecko jest inne, więc dobrze by było jakby rodzic przeczytał wcześniej całość i zaznaczył, które już teraz, a które może później. Trzecią to niewidoczny morał, który można dziecku zaakcentować, albo tym starszym podsunąć myśl, że mogą go poszukać, Czwarta ta najważniejsza, to ta, że bohaterowie to dzieci, walczące z własnymi lękami, złymi duc...