Olive powraca recenzja

Kolejny tom mistrzowskiej prozy Strout będący kontynuacją 'Olive Kitteridge'; wysłuchałem go w świetnej interpretacji Izy Kuny. To opowiadania o zwykłych ludziach, ich sprawach, zmartwieniach, czasami traumach, ale tak naładowane emocjonalnością, chwytającą za serce prawdą życiową, że musiałem sobie robić przerwy w słuchaniu.

Poruszyło mnie opowiadanie 'Pomoc ' w którym Suzanne Larkin przyjeżdża do miasta Crosby po śmierci ojca i wciąż dowiaduje się okropnych rzeczy o swojej rodzinie i musi z tym jakoś żyć, a wspiera ją w tym adwokat rodziny, Bernie. Rozmowy Suzanne z Berniem to sam cymes, bardzo poruszające.

Albo opowiadanie 'Osierocone dziecko', w którym Olive Kitteridge, bohaterka tomu, wciąż w skomplikowanych relacjach z synem Christopherem i jego rodziną, jest świadkiem jak żona Christophera łaje go publicznie. I nagle Olive sobie uświadamia, że ona tak samo krytykowała publicznie swego zmarłego męża, więc jej syn ożenił się z kobietą podobną do matki. To rzadkie olśnienie w życiu naszej bohaterki, która raczej ma ograniczony wgląd w swoje uczucia i postępki.

Ale to przede wszystkim opowieść o starzeniu się. Olive, już po siedemdziesiątce, pochowała pierwszego męża i wychodzi po raz drugi za mąż. Fascynująca jest obserwowanie, jak ta kobieta zmienia się na lepsze, w drugim małżeństwie już się tak nie rzuca, waży słowa, zaczyna cenić milczenie.

Przejmujące jest opowiadanie 'Światło', w którym nasza bohaterka robi naprawdę dobry uczynek: odwiedza kilka razy chorą na raka znajomą, od której wszyscy się odwracają, bo boją się spotkania z chorobą. Widać też jak z wiekiem Olive staje się coraz bardziej wrażliwa na przyrodę, głębiej odczuwa piękno świata.

Dla mnie ta książka jest przede wszystkim hołdem dla ludzi starych i często zniedołężniałych, którym ciało odmawia już posłuszeństwa, ale serce jest wciąż, żywe, pragną miłości, bliskości, boją się samotności i śmierci. Tylu takich ludzi jest wokół nas...

Osiąga Strout rzadką sztukę daną tylko wielkim pisarzom: o codziennych sprawach i zwykłych ludziach pisze wzniośle, czasami unoszą się oni nad powierzchnią ziemi jak anioły. Wspaniała proza.