Obserwator śmierci

Jak to u Cartera bywa - mocno, brutalnie, krwawo. Intryga przejrzysta, ale nie udało mi się trafnie wytypować sprawcy, z zaskakującym zakończeniem.
Świetna powieść.

“Obserwator śmieci” to trzynasty tom serii z detektywem Robertem Hunterem autorstwa Chrisa Cartera. Książka jest jednak napisana tak, że i ci, co serii nie znają, bez problemów mogą się oddać tej lekturze. Historia zaczyna się od przejęcia sprawy wypadku samochodowego, który wypadkiem samochodowym tak naprawdę nie był. Dziwna zbrodnia, po której nie ma śladów, która musiała być skrupulatnie zaplanowana. Tylko dlaczego? Ofiara nie wydaje się, by miała jakieś większe grzechy na koncie, nic, co mogłoby sprowadzić na nią taką okrutną śmierć, jakiej doświadczyła. Detektywi zatem zaczynają grzebać. Autor doskonale oddaje postępy dochodzenia, tego jak to wszystko przebiega, z czym muszą się mierzyć śledczy. A to głównie stąpanie po omacku, szukanie na ślepo jakiegoś punktu zaczepienia. Przez to sprawa idzie powoli, a detektywi są coraz bardziej sfrustrowani, bo jak rozwiązać sprawę bez dowodów? Autor doskonale oddaje przypadkowość zbrodni, tej częstej bezsilności policji, z którą chcąc nie chcąc muszą się borykać. Tym, na co również kładzie nacisk, jest psychologiczny aspekt zbrodni, mimo tego, że słynie z powieści krwawych, w tym tomie nie do końca daje temu wyraz. Tu zbrodnia jest tylko nośnikiem trudnych psychologicznie tematów, wielkiego bólu i krzywd psychicznych. Wszystko to znowu solidnie podparte jest wiedzą, opisane z rozrywkowym zacięciem, ale i tak, by czytelnik był zmuszony do refleksji. I to się doskonale udaje. książka zostawia czytelnika w poczuciu dziwnego smutk...

Czy macie niezawodnego autora/kę, która wyciąga Was za uszy z czytelniczego dołka? Jednym z moich pewniaków jest Chris Carter. Myślę, że nie trzeba go nikomu przedstawiać, zna go bowiem lub znać powinien każdy czytelnik kryminałów. On uwielbia karmić nas niesamowitymi zagadkami i krwawymi opisami zbrodni z mnóstwem makabrycznych szczegółów. Momentami trudno wytrzymać ten nieludzki ładunek okrucieństwa, a Carter zdaje się wiedzieć wszystko na temat metod zadawania bólu.

LA nie może spać spokojnie, bowiem w mieście grasuje nieuchwytny niczym duch seryjny morderca, który porywa ludzi, poddaje ich długotrwałym torturom i kamufluje rzeczywistą przyczynę ich śmierci. To najbrutalniejszy sadysta, jakiego ziemia nosiła, a jego ofiary wydają się być zupełnie przypadkowe.

Przed tą nie lada zagadką kryminalną stanie detektyw Robert Hunter w najnowszej trzynastej już części swoich przygód zatytułowanej „Obserwator śmierci”.

Ależ ten gość (w sensie autor) ma piekielną zdolność przykuwania naszej uwagi na tyle, że nie wiedzieć jak i kiedy znajdziesz się na finiszu. I ja, która za makabrą niezbyt przepadam, pochłonęłam tę książkę na raz z wypiekami ekscytacji na policzkach. Po prostu mistrz!

„Obserwator śmierci” to już 13 tom tej serii. Tym razem morderstwa wyglądają na wypadki lub samobójstwa, ale doktor Carolyn Hove i Robert Hunter wiedzą, że prawa jest inna.

Autor po raz kolejny opisał brutalne i okrutne tortury jakie nieznany morderca dokonywał na swoich ofiarach. I trzeba przyznać, że Chris Carter jest mistrzem malowania makabrycznych obrazów. Wszystko tu jest dopracowane. Zarówno postać głównego bohatera, która zrobi wszystko by złapać mordercę, jak i sam morderca. Jest to postać bardzo inteligentna i znająca się na medycynie. W szczególny sposób również wybierała sobie potencjalne ofiary. Jest również osobą, która nie zostawia po sobie śladów. Jak więc go złapie Hunter? Czy i tym razem Garcia wpadnie w niemałe kłopoty? Przekonajcie się sami!

Książkę czyta się błyskawicznie. Od pierwszych stron wciąga i nie ma mowy o tym by ją odłożyć. Do tego posiada krótkie rozdziały, które dodatkowo zachęcają by czytać dalej i dalej. Emocji tutaj również nie zabraknie. Strach, napięcie, obrzydzenie… Tego Wam nie zabraknie.

„Obserwator śmierci” to książka pełna zwrotów akcji, która na pewno pokocha każdy, kto lubi krwawe sceny. Chociaż po przeczytaniu pierwszych tomów tej serii myślę, że w tej części jest nieco łagodniej. Nie mniej jednak polecam zarówno „Obserwatora śmierci” jak również wcześniejsze części. Ja przeczytałam dopiero 3 pierwsze tomy i wiem, ze musze poznać kolejne.