O mrówkach i dinozaurach

Baśń alegoryczno-paleontologiczna proponująca odmienne spojrzenie na historię oraz wymarcie dinozaurów. W pewnym sensie typowa dla historii opowiadanych przez Liu, który z reguły woli rozległe freski dziejowe i opisy procesów społeczno-kulturowych od jednostkowych losów. Na drugiej czy trzeciej stronie zjeżyłam się, gdy pojawiło się stwierdzenie, że dinozaury żyły miliard lat temu (jakaś bzdura, nie wiadomo, kiks tłumacza czy autora), ale potem już było w porządku. Refleksja nad przyczynami rozkwitu i upadku cywilizacji w mrówczo-dinozaurzym kostiumie, dziś może bardziej aktualna niż kiedykolwiek.

Czy Cixin Liu napisał powieść dla młodszych? CZY TEN CIXIN LIU TO ZROBIŁ? Autor takich tytułów jak powieść „Problem trzech ciał“ czy zbiór opowiadań „Wędrująca Ziemia“, czyli science-fiction w najlepszym wydaniu? Absolutnie tego się nie spodziewałam i musiałam, po prostu MUSIAŁAM, sprawdzić, co takiego wymyślił. A im dalej byłam w lekturze, tym bardziej zaskoczona byłam. „O mrówkach i dinozaurach“ to bowiem naukowo—komediowo—przygodowa historia (oczywiście z gatunku science-fiction) opowiadająca o współpracy międzygatunkowej, która prowadziła do rozwoju oraz zguby. Dinozaury bowiem są wynalazcami i cwaniakami, a mrówki... Cóż. To odkrywcy, naukowcy i najlepsi pracownicy! W zachowaniu obu można odnaleźć cała masę ludzkich pozytywnych oraz negatywnych cech i tworzy to w tym wydania (a raczej przy tej narracji) dość humorystyczny obrazek. W krzywym zwierciadle zostaje ukazana wojna, konflikty na tle religijnym czy kryzysy ekologiczne. Powieść czyta się TAK lekko i TAK przyjemnie. Jasne, nie jest to literatura wysokich lotów, nie zapadnie mi w pamięć i nie zmieni nic w moim życiu, ale... Ach! Jak miło było przy niej złapać oddech! Niby to tytuł przeciętniutki, ale jak przyjemniutki!

przekł. Andrzej Jankowski

Świetnie się bawiłam czytając tę opowieść o nawiązaniu współpracy pomiędzy mrówkami i dinozaurami.
To alegoryczna powieść przedstawiająca w satyryczny sposób wady i zalety nas ludzi, naszej cywilizacji, naszych wzajemnych relacji.
Czyta się szybko i bardzo przyjemnie. Niby jest to pozycja rozrywkowa, która bawi, ale jednocześnie skłania do refleksji.

Nie potrafiłam sobie odmówić lektury takiej książki, gdzie sama okładka zadziałała na moją wyobraźnię:-) Przyznajcie, że jest bardzo realistyczna, a ja nie spodziewając się jej tam, zaraz wrzasnęłam, jakbym faktycznie wyjęła z niej mrówki a nie książkę:-)

O czym jest? O wspaniałej historii, która dzieje się w czasach, kiedy jeszcze ludzie nie istnieli. Jak wiadomo, wcześniej były dinozaury, których nie szło przeoczyć z uwagi na ich wzrost. Oni sami nawet nie przypuszczały, że wśród roślin i ich rodzajów spotkają jaszcze tak maleńkie żyjątka, jakimi były mrówki. Początkowo zafascynowane ich maleńkością, tylko się im przyglądały, jednak w późniejszym czasie przekonały się, że mogą się im przydać. Do czego? A to musicie już doczytać:-)

Nie umiem się inaczej wypowiedzieć o tej książce jak w samych superlatywach. Strasznie mi się spodobała, choć wiadomo, była to fikcja literacka. Fantastyka na wysokim poziomie, gdzie nie ma miejsca na nudę. Spodobał mi się taki urywek:

,,-Niezupełnie cię widzę-rzekł gromkim głosem-ale mam wrażenie, że nie jesteś królową Lassini.
-Ona nie żyje. Życie mrówek jest krótkie".

Bardzo się przy tym wzruszyłam. Niby nie powinno być między nimi relacji, a jednak jedno zdawało się interesować życiem drugiego. Dodatkowo rozbawiła mnie wojna mrówkowa, której poświęcony jest osobny rozdział. Miło było poznać ich zdanie na różne tematy, tym bardziej, że autor nie ubarwiał zbyt mocno ich życiowego stylu. Pisał prawdę, ...