Piorun kulisty

Przyjemność z obcowania z fizyką (pioruny kuliste, mechanika kwantowa, makrocząstki i struny) psuje ideologiczno-filozoficzne smędzenie, które czyta się koszmarnie, choć - paradoksalnie - ma ono pewną wartość: pokazuje, co dzieje się w głowach ludzi wychowanych w systemie, w którym indywidualność zawsze ustępuje służbie idei.
Książka przypomina bardziej fabularyzowany reportaż/pamiętnik niż powieść.

"Pamiętam tylko, że stało się to w dniu moich urodzin, bo tata i mama zapalili świeczki na torcie i usiedliśmy wokół czternastu języczków płomieni".

To, co zapewne uderza czytelnika z naszego kręgu kulturowego, to odmienne stosunki społeczne i trochę denerwujące podporządkowanie jednostki państwu, partii - wszelkiej zwierzchności. A także swoisty, nieco latentny antyamerykanizm, przy jednoczesnym przekonaniu o własnej mocarstwowości, rodzaj wojskowego, postmarksistowskiego hurrapatriotyzmu. Inna jest też (nieco podrzędna) rola kobiety, zwłaszcza w wojsku, choć najwyraźniej socjalistyczne równouprawnienie pozwala je wysyłać tak samo na traktory, jak i na pierwszą linię frontu.

Bohaterowie to narrator - młody, nieco wycofany fizyk dr Chen, sierota za przyczyną pioruna kulistego, major Lin Yun - przebojowa młoda inżynier techniki wojskowej, córka wysokiej rangi generała i wybitny fizyk-teoretyk Ding Yi, który zachowuje się czasem jak rozpieszczony szczeniak. Autor przypisuje tym dwojgu ostatnim brak moralności, co ma być uzasadnione tym, że wojskowi i naukowcy nie będą się kierować żadną etyką, by coś wykorzystać jako broń lub by rozszerzyć poznanie. Co ciekawe, tu nie jednostki mają obowiązek zachować się moralnie - ma to uczynić odpowiedzialna zwierzchność - dowództwo armii lub partii.

Ponieważ autor nie pisał książki na rynek europejski czy amerykański, może taka perspektywa była konieczna. Zresztą ostatecznie mało to przeszkadza, bo Cixin Liu w...