Niecne zamiary

Ostatnio raczej nie było mi po drodze z romansami historycznymi, zresztą nie tylko historycznymi. Co czytałam jeden, to było albo kiepsko, albo średnio. Tylko niekiedy dobrze. Z tego powodu, a tym bardziej ponieważ ogólnie książka tak się podoba na forum, odczuwałam lekki niepokój. Po czasie powiem, że raczej niepotrzebnie. Raczej.
Niecne zamiary podobały mi się. Może nie tak, że rzuciły mnie na kolana, ale były dobre. A niektóre elementy bardzo dobre. Od razu powiem, że dla mnie największym minusem są sceny płomienne. I raczej ich ilość niż jakość, bo w sumie bohaterowie fantazję mają, nie dublują się, ale w pewnym momencie miałam wrażenie, że akcent z ciekawej historii z sensacją w tle, zmienił się w historię z seksem w tle. A może po prostu szkoda mi zepchnięcia na plan dalszy historii zabójstw, tej budzącej się historii bohaterów, narastania emocji, coraz bardziej wyczuwalnej chemii. Chyba nie do końca rozumiem te wymagania bohatera i przykładanie do nich tak dużego znaczenia. Etiologia powstania też mi trochę zgrzyta. Ale rozumiem, że taki był zmysł autora, a więc ok. To tyle jeśli chodzi o minusy ;)
A plusy, to cała reszta. Tak, podobało mi się. Bardzo to, że bohaterowie byli ludźmi, nie wyidealizowanymi bohaterami, ale zwykłymi ludźmi z prawem do popełniania błędów. Temperance (polubiłam ją za samo imię) wydaje mi się bardzo, bardzo ludzka w swojej zdradzie, próbie zadośćuczynienia, odkupienia, potrzebach czy pragnieniach. Caire w swojej przemianie podobnie. Ni...