Książę nocy

Kiedy każda komórka twojego umysłu krzyczy STOP SENSACJI, nie ma wyjścia. Trzeba zabrać się za coś, co oderwie nasze głowy od zbrodni, okrucieństwa i zwykłej ludzkiej podłości. Remedia bywają różne. Moim aktualnie był Książę Nocy Elizabeth Hoyt.
Trochę obawiałam się nieznajomości kilku poprzednich części, ale okazało się to całkiem niepotrzebne. Oczywiście, jak zawsze polecam czytanie serii we właściwej kolejności, ale akurat w tym przypadku, choć czytanie w kolejności nadal jest wskazane, nie jest niezbędne.
Elizabeth Hoyt potrafi przekonać czytelnika do swojej historii i swoich bohaterów. Umie zaczarować odbiorcę, który bez problemu wchodzi w świat wykreowany przez autorkę. A świat ma piękny. Należy pamiętać, że bywa on okrutny. Dobrze, że dużo w nim kontrastu kolorystycznego i w sumie wiadomo kto jest z tych „czarnych” kto z „białych”. Dawne stroje, tajemnice, piękne kobiety, śmiesznie nieogarnięte kobiety, próby zawładnięcia mężczyzną, „walki” o względy kobiety. Ładnie. Ale w tym ładnym świecie jest też miejsce na zazdrość, okrucieństwo, brak szacunku dla drugiej osoby, związek silny emocjonalnie, który jednak nie ma przyszłości, miłość, która nie powinna zaistnieć, zasady, konwenanse pętające bohaterów.
Na ile one będą ważniejsze od innych, równie wartościowych spraw?
Jedno jest pewne, nie potrzebne nam nerwy, choć od czasu do czasu można powściekać się na beznadziejne zachowania bohaterów, całość i tak skończy się dobrze. Wszyscy będą zadowoleni, a czy...