Grzeszne pragnienia

Uff... Skończyłam. W bólach i cierpieniach mimo faktu że naprawdę lubię Hoyt.
Po trzech jej książkach trafiłam na coś co mnie konkretnie zacięło, ku mojemu zdziwieniu. Bo przecież piratów lubię, Silence przypadła mi do gustu w poprzednich częściach, no i zapowiadał się klimat podobny do Niecnych zamiarów. Ale du.pa proszę państwa.
Z Mickeya to taka trochę pipa grochowa nie pirat. Niby groźny, niby zadziora, no chciałabym go widzieć jako Hooka z Once Upon a Time (nawet kolor włosów się zgadza,oraz upodobanie do gołoklatowości) ale kicha.
Nawet porządnego ARRRRR ze sztyletem w zębach nie zrobił.
Bo to pirat rzeczny. Czyli taka wersja mini.
Bogaty jak Krezus, a ja lubię bogatych (pomarzyć można nie?) a nawet jakoś nie odczułam tego jego epatowania majątkiem. Chociaż niby to robił.
Silence. Ach Silence... Poza tym że jest wdową i opiekuje się matkując małej Mary to w zasadzie nic więcej jej nie określa.
Snuje się najpierw po sierocińcu, potem po pałacu O'Connora a potem po posiadłości siostry. Klapa proszę państwa. Kolejna.
Zagadka z Pastorem. Czy tylko ja wpadłam na to jakoś w 1/3 książki i nawet z tego na koniec nie mogłam mieć przyjemności?
Fakt pod koniec było trochę akcji, tak powiedziałabym w ostatniej 1/5, ale to trochę mało żeby książka zauroczyła. Był lekki powiew grozy, Michael się ładnie zachował, pokazał że kocha Silence, naprawdę klasa. Ale to są jakieś dwie - trzy sceny.

Jak czytacie serię - zapoznajcie się. Dla ciągłości...