Nakręcana pomarańcza

''To co teraz, ha?''

Nietypowy język - to pierwsza rzecz, która błyskawicznie rzuca się w oczy, jednak po licznych lekturach szkolnych stylizacje językowe mi nie straszne i od trzeciego rozdziału szło już gładko (chociaż nadal nieznane mi jest tłumaczenie części słów). Po książkę sięgnęłam dopiero po obejrzeniu filmu (przyznaję, wcześniej o książce nie słyszałam).

Alex to bohater jedyny w swoim rodzaju. Piekielnie inteligentny, zwolennik Beethovena, zły do szpiku kości, ale i tak było mi go szkoda, gdy z oprawcy stał się ofiarą, a z pana sytuacji właściwie nikim, mimo że miał być z założenia lepszym człowiekiem. Książkę traktuję raczej jako coś, co ma wyrażać poglądy autora (sądzę, że przedstawił to doskonale), a nie bawić czy zapewnić rozrywkę. Postać Alexa nas do tego świata wprowadza. Trochę czułam się, jakbym czytała ostrzejszą, lekko zdeformowaną wersję Ferdydurke.

To czy będzie ciężko czytać MP zależy już od tego, czy bardzo będzie nam przeszkadzał język, ale od drugiej części, gdy akcja przechodzi do konkretów i nabiera tempa, powinno pójść z górki. Nawet jeśli ktoś ostatecznie nie da rady sobie z książką, to zachęcam do obejrzenia filmu, który prywatnie uważam za bardzo dobrą ekranizację.

Książka, oprócz tego, że pokazuje, że karma wraca, zmusza nad zastanowieniem się, gdzie właściwie jest ta granica moralności. Czy brutalne likwidowanie zła dla wspólnego dobra i robienia z bandytów kogoś, kim nie są, jest w ogóle czymś ludzkim. Z j...

Miałam wielkie oczekiwania wobec "Mechanicznej pomarańczy", ale zawiodłam się. Wszystko przez ogromnie niezrozumiały slang. I choć jestem pod wrażeniem pracy twórcy i tłumacza, mi nie przypadło to do gustu.

Jeśli chodzi o tematykę, jest ciekawa.

Przemęczyłam się niezmiernie.

Język jakim napisana jest ta książka to arcydzieło.

Książka, która na zawsze pozostaje w głowie. Wstrząsające świadectwo czasów gdzie zło i dobro to komunały, gdzie dominuje szarość. Czy główny bohater był zły? Niewątpliwie, lecz był też człowiekiem wrażliwym. Czy ci, którzy go leczyli byli źli? Jasne że tak, ale chcieli go wyleczyć, wyplenić z niego zło. Czy mieli prawo tak z nim postępować? Czy to była właściwa metoda? Dobry jest ten, co mając wolną wole, nie czyni zła, a oni uczynili z niego niewolnika. Czy cel uświęca środki? Nie wiem. Każda odpowiedź jest i zła i dobra. To właśnie taka książka. Polecam serdecznie.

Książka ciekawa i zabawna. Język z licznymi naleciałościami z języka rosyjskiego, "wzmocniony" wieloma neologizmami i ciekawymi "konstrukcjami" w dialogach dodatkowo ubarwia i tak bardzo dobrą fabułę. Polecam też film Stanley'a Kubricka, o tym samym tytule, mocno oparty na fabule książki, aczkolwiek z pewnymi różnicami, szczególnie w końcowej części filmu.

Ciężko się wkręcić - zwłaszcza gdy nie miało się wcześniej do czynienia z "dziwną" literaturą. Ale jak już się wkręcimy, nie ma odwrotu. Arcydzieło to trafne określenie. Powieść niepowtarzalna i sam fakt, że zainspirowała Kubricka, o czymś świadczy. Warto sięgnąć choćby dla samego języka, którego pewnie sam Joyce by się nie powstydził.

Przerażające studium umysłu młodego zwyrodnialca. Książka zdecydowanie dla ludzi o mocnych nerwach. Łatwiej się czyta osobom znających język rosyjski (nie trzeba zaglądać do słowniczka na końcu książki), ale łatwa nie jest. Ciężko było mi się przedrzeć przez pierwsze strony właśnie ze względu na język i brutalne opisy.

Czytałam ją dosyc dawno temu,ale wywarła na mnie tak duże wrażenie, że pamiętam ją do dziś - jej treść napawa mnie lękiem i każe sie zastanawiać - czy to jest wizja przyszłości (bardzo czarna wizja).....

polecam ten przeklad wprost z rosyjskiego opatrzony slownikiem z tylu ksiazki, jesli sie tylko ma dosc samozaparcia po paru dniach czlowiek postanawia poprostu wyucz sie na pamiec tego slownika.

Zdecydowanie polecam "polską wersję rosyjską" :P - zainteresowani na pewno będą wiedzieć o co chodzi :P niż "polską wersję anglojęzyczną"

Oj kiedyś po lekturze wydania w miesięczniku "Fantastyka" wywoływała dreszcze. A dziś? To klasyk i kropka.

Ciekawy styl, ciekawy pomysł. Nie należy do mojej ulubionej pozycji, ale na pewno do niej kiedyś wrócę.

Jedna z niewielu książek do których wracam tak często. Zdecydowanie mój faworyt.