Nakręcana pomarańcza recenzja

Książka, którą ostatnio czytałam wywarła na mnie piorunujące wrażenie. Mowa tu o Mechanicznej pomarańczy- Anthony’ego Burgess’a. Do lektury przekonał mnie film o tym samym tytule, w reżyserii Kubricka. Po zapoznaniu się z filmem, wielokrotnie wracałam do historii 15-letniego Alexa i paczki jego przyjaciół, głównie na ekranie telewizora. Pewnego razu trafiłam na książkę, w wersji kieszonkowej. Zabrałam ją ze sobą na wakacje. Chciałam porównać zawartą w niej opowieść wraz z niedawno obejrzanym filmem.
Przede wszystkim książkę czyta się naprawdę ciężko. Początkowo miałam wielki problem z odnalezieniem przyjemności z lektury. Słowotwórstwo które zastosował autor miało konkretny cel. Charakteryzacja środowiska w którym przebywał Alex, stylizacja lingwistyczna, innymi słowy gwara młodzieżowa. Jednakże utrudniało zrozumienie słów, zdań, wypowiedzi, czy przemyśleń młodego chłopaka. Neologizmy, słowotwórstwo ciężkie były to rozgryzienia.
Książka pisana jest w pierwszej osobie, z użyciem narratora pierwszoosobowego. Autorem slow jest Alex, często mamy do czynienia z jego monologami wewnętrznymi, rozmyślaniami, która spowalniają główny wątek fabularny teksu.
Mogłoby się wydawać ze negatywnie odbieram książkę Mechaniczna pomarańcza. Nic bardziej mylnego.
Drzemie w niej ogromny potencjał literacki, zawiera zwięzły morał i uczy. Zadaje z pozoru błache pytanie. Czy zło jest wpisane w ludzka naturę? Czy powinnismy karać przestępców? Czy resocjalizacja ma sens? Jakie są skutki braku wolności?
Alex jest młodym chłopakiem, łobuzem i chuliganem. Kradnie, gwałci, rabuje. Nic dziwnego ze w pewnym momencie zostaje zatrzymany i osadzony w więzieniu. Tam udaje skruchę, udaje iz przeżył przemianę duchową. Robi to jednak aby jak najszybciej wyjsć na wolność i kontynuować swoje rozboje. Po pewnym czasie okazuje się iz istnieje sposób na skrócenie wyroku. Terapia behawioralna. Alex stanie się grzeczny, posłuszny. Nigdy nie wróci do dziwnych zwyczajów. Na sama myśl o przemocy będzie dostawał dreszczy....