Nagrobek z lastryko

Jest to książka dowcipna i straszna. Ośmiesza nas samych, śmiejemy się z tej przewrotnej ironii do rozpuku, ale równocześnie, gdy się orientujemy, że to wszystko jest prawdą najprawdziwszą, wpadamy w puchatkowe szpony przerażenia. Punkt widzenia zależy od punktu siedzenia - jaki więc punkt siedzenia przyjmuje narrator vargowego dzieła? Oddalony o 70 lat od roku 2005, opisuje swoich dziadków (czyżby nie przypominało to dehnelowskiej "Lali", ale na bakier zupełnie, przenicowanej doszczętnie?), którzy byli młodzi i piękni w roku 2005, a potem było już tylko gorzej. Nie tylko z nimi było gorzej. Źle stało się przez te 70 lat z Polską, społeczeństwem, kulturą, a codzienne życie stało się kpiną, nic nie wartą iluzją. Rozpędziłam się trochę, ale naprawdę książkę Vargi uważam za dalekowzroczną analizę współczesności. I jedna uwaga: trzeba być dobrze zorientowanym w regułach, rządzących naszym światem, żeby w jak najprzyjemniejszy sposób pobawić się w to analizowanie z panem Krzysztofem. Nie polecam więc "Nagrobka" rodzicom i dziadkom, ale świadomym nastolatkom, dojrzałym dwudziestolatkom i przejrzewającym, ale równie świadomym 30 i 40-latkom

Dodam tylko, jak cieszę się, że książkę mogę czytać w oryginale, a nie zmąconą przekładem. Nasuwa się porównanie do dobrych polskich komedii, których rzeczywistość często jest jasna tylko dla mieszkańców naszego kraju. Z pozoru (podkreślam: z pozoru!) prosty schemat wydarzeń wiele zyskuje dzięki "dożylnemu" językowi i specyficznej filozofii bohatera. Da się lubić ;)

przerost formy nad treścią, od kilku już książek rozczarowuję się Vargą - do niedawna jednym z moich ulubionych autorów