Mirabelka

Książka moim zdaniem jest naprawdę przepiękna, zabawna i wzruszająca. Podobało mi się to, jak autor w przystępny sposób opisał zmiany dziejące się w Warszawie, jednocześnie nie przytłaczając dzieci grozą czy smutkiem. Również samo drzewko Mirabelki było naprawdę świetnie wykreowane i myślę, że z łatwością bym się z nim dogadała. Na uwagę zasługują także inne, ludzkie postacie, które są bardzo ciekawe - szczególnie przypadł mi do gustu pan Izaak, skrzypek. Książka momentami jest pełna melancholii i smutku, są w niej jednak także wesołe fragmenty. Polecam tę książkę trochę starszym dzieciom, gdyż te młodsze mogłyby wielu kwestii nie zrozumieć. 

Przyszło Wam kiedyś do głowy, że drzewa mają swój świat? Że czują, słyszą, rozumieją i mogą rozmawiać z ludźmi? Taka właśnie jest zielona bohaterka tej książki.

Tytułowa mirabelka rośnie sobie na pewnym warszawskim podwórku i towarzyszy mieszkającym przy jej ulicy ludziom. Może też z nimi rozmawiać, ale jest jeden warunek - muszą to być dzieci, bo dorośli nie rozumieją mowy drzew. Pierwszą przyjaciółką mirabelki jest Dorka, która wraz z rodzicami mieszka niedaleko i przychodzi do mamy mirabelki po owoce. Przy okazji ucina sobie pogawędki z małym drzewkiem, które dzięki innym rosnącym w różnych miejscach innym drzewom dużo wie o świecie ludzi, choć nie wszystko rozumie. Mirabelka obserwuje relację rozwijającą się między Dorką i Chaimem, którzy wyraźnie mają się ku sobie. Uczestniczy w najważniejszych wydarzeniach ich życia. Towarzyszy im i ich rodzinom w strasznych czasach wojny, kiedy znany jej świat nagle zmienia się nie do poznania, piękne kamienice otacza mur getta, a życie ludzi zależy od humoru niemieckich okupantów. Wraz z Dorką i Chaimem kraje jej się serce, kiedy widzi, jak maleńki Noamek zostaje zabrany przez Irenę Sendlerową. Czas mija, znani mirabelce ludzie znikają tam, gdzie prawie wszyscy Żydzi, a Warszawa zmienia się w kupę gruzów. Po wojnie zaś pojawiają się Lusia i Staszek, nowe pokolenie, które odbudowuje stolicę i rozpoczyna w niej nowe życie. Mirabelka zyskuje córeczkę, która wyrasta dzielnie z pestki pochodzącej z jednego z jej ow...

”Mirabelka” autorstwa Cezarego Harasimowicza, to historia opowiadana przez drzewko które nazywane jest Mirabelką, jest ona cichym światkiem ciężkiej historii Polski. Do tego stopnia jest cichym obserwatorem, że nieraz żałuje i krzyczy, bo chciałaby odwrócić wzrok. Jednak jest zmuszona patrzeć na rożnego rodzaju okrucieństwa jakie działy się w Polsce. Mirabelka widziała wszystko, była światkiem jak wyglądało życie w getcie, widziała początek jak i koniec wojny, widziała jak jej mama ”duża mirabelka” z początku kochająca świat i Polskę z czasem nie chciała już patrzeć na to wszystko, widziała czasy złych rządów, widziała też już lepsze rzeczy takie jak odbudowane osiedla. Osobiście historia złapała mnie za serce, tym jak zostały nam ukazane dzieje polskie, to jak od czasów przed wojennych do wojennych kończąc na tym jak drzewko zostaje wycięte i powstaje na jej terenie apartamentowiec.

Książka napisana dla dzieci, ale swoją tematyką i przekazem jest przeznaczona bardziej dla tych starszych czytelników. Jenak po latach wszystko będzie dla młodszego odbiorcy zrozumie oraz będzie pełen podziwu dla autora. Dodam jeszcze ze czytając ją miałam co chwilę dreszcze oraz byłam pełna smutku, uczucia te towarzyszą od początku do końca. Książka sprawia ze zaczynamy myśleć o ludziach, którzy za Polskę zginęli oraz trochę bardziej jesteśmy w stanie odczuć to co przeżywali. Piękna historia, która jest łapiąca za serce oraz jestem zdania, że każdy powinien ją przeczytać. Polecam!