Melmoth

Książka do czytania w dzień, żeby cienie wciskające się wieczorami w każdy kąt, nie przeraziły zanadto czytelnika...
Podobała mi się baśniowym dziecięcym podobaniem, wzbudziła wielokrotnie uśmiech, chyba właśnie z powodu powrotu do dziecięcych strachów.
Aczkolwiek książka nie jest przeznaczona dla dzieci. Porusza poważne sprawy - dylematy moralne każdego z nas. Z jednej strony bajka, z drugiej opowieść o najgorszych niegodziwościach...
Dla mnie książka ma w sobie to coś, co wzbudziło i uśmiech, i smutek, i lęk i spowodowało, że zapamiętam ją na dłużej.

Spotkać książkę, która już od pierwszych stron idealnie rezonuje z gustem literackim to prawdziwe szczęście. Nigdy nie przypuszczałabym, że połączenie literatury pięknej i grozy może być tak interesujące. Za tym tajemniczym tytułem Melmoth kryje się powieść szkatułkowa, owiana aurą zagadkowości, nieoczywista, niepokojącą i klimatyczna.

Dostajemy tu aż trzy historie - dwóch tureckich urzędników za czasu schyłku Imperium Osmańskiego, pewnej luteranki skazanej w XVI wieku na stos oraz niemieckiego chłopca w okupowanej przez nazistów Pradze. Wszystkie opowieści łączy jedna postać przekletej obserwatorki Melmoth, pojawiającej się wszędzie tam, gdzie ponuro i wieje śmiercią i strachem. Pragnie ona wybawić bohaterów i zaprasza ich do podzielenia jej losu, do wspólnego dans macabre.

Całość rozpoczyna się od wręczenia głównej bohaterce Helen pewnego rękopisu. Od tej pory kobietę nawiedzać będzie pewna postać ukryta w cieniu. Bohaterka pozostanie zawieszona między ciemną tonią, a bezpiecznym brzegiem, a czytelnik otrzyma zagadkę, czy to wyłącznie projekcja jej wyobrażeń i skrywanych grzechów?

Uwielbiam powieści gotyckie za ich niesamowity klimat, złowrogość wylewającą się z opisów. Melmoth jest idealna propozycja na jesienne wieczory.
Od tej pory zamierzam bacznie przyglądać się autorce.