Martwe lwy

Po pierwszej znakomitej części cyklu „Slough House” traktującym o „kulawych koniach”, czyli nieudacznikach wśród śmietanki brytyjskiego wywiadu z nadzieją na świetną lekturę sięgnęłam po drugi tom „Martwe lwy”. I okazał się on jeszcze lepszy, (co wydawało mi się już niemożliwe) i to pod każdym względem! I dynamiki akcji, i kreacji bohaterów, i atmosfery najlepszej szpiegowskiej intrygi!

Bo jak pozostać obojętnym wobec obleśnego, wulgarnego i chamskiego, a jednocześnie błyskotliwego i dociekliwego szefa Slough House Jamesa Lamba? Jego postać została wykreowana wręcz genialnie! I jak nie dać wciągnąć się w tak dopracowaną intrygę z owianą legendą siecią uśpionych przez lata rosyjskich szpiegów? Gdy dodamy do tego inteligentny, choć i pełen ironii humor, który trafia do mnie bezbłędnie, otrzymujemy powieść wyjątkową zarówno pod względem wartości rozrywkowej, jak i merytorycznej.

"Mówi się, że największą sztuczką diabła jest to, że ludzie przestali w niego wierzyć"

Czy rzeczywiście mógł istnieć Aleksander Popow, rosyjski agent organizujący sieć uśpionych szpiegów, czy był jedynie legendą, strachem na wróble mającym na celu wyprowadzenie innych w pole? Nawet jeśli Popow nigdy nie istniał, to ten kto go wymyślił owszem.

Co wspólnego z tym mitem sprzed lat może mieć śmierć szpiega z czasów zimnej wojny, tajemnicza mała miejscowość, w której pozornie nic nie ma i przyjazd rosyjskiego oligarchy, nad którego bezpieczeństwem czuwać mają „kulawe k...

Za „Martwe lwy” wziąłem się od razu po „Kulawych koniach”, dlatego już mniej więcej wiedziałem czego spodziewać się zarówno po autorze, jak i całej serii. Dzięki temu nieco łatwiej czytało mi się tę powieść i to również mogło mieć wpływ na lekturę i jej ocenę. Tym razem szpiedzy Jacksona Lamba muszą zmierzyć się z rosyjskim oligarchą, odwiedzającym Londyn oraz uśpionym złem.

Sama fabuła i jej przebieg podobała mi się bardziej niż ta z pierwszej części, dzięki czemu bardzo szybko wciągnąłem się w książkę. Ponadto, fabuła przez długi czas trzymała mnie w niepewności i według mnie była lepiej skonstruowana niż w „Kulawych koniach”. Do tego dużo dało także wprowadzenie nowych postaci, które choć są bohaterami drugoplanowymi, to jednak wnoszą coś do fabuły i nie są jedynie tłem dla wydarzeń.

Seria „Slough house” ma zdecydowanie potencjał na bardzo dobrą serię i rozkręca się z każdym kolejnym tomem, dlatego warto przebrnąć przez pierwszą część, by zabrać się za „Martwe konie”, które uważam za naprawdę dobrą książkę.

Więcej moich recenzji znajdziecie na Instagramie @chomiczkowe.recenzje