Markiz i panna Carmichael

Ma to być romans z elementami sensacji czy kryminału - tytułowa panna Horatia chce znaleźć zabójców swojego brata, a tytułowy markiz był jego przyjacielem i współpracownikiem, więc zwraca się do niego.
Nie wiem, kto tak potwornie zawalił - autorka, która podobno pasjonuje się historią i studiowała literaturę angielską, czy tłumaczka, która zrobiła z tej powieści coś potwornego.
Jest wiek XIX, Napoleon jeszcze nie uciekł z Elby, wytworne towarzystwo, a nasi bohaterowie zwracają się do siebie per "ty" w czasie oficjalnego obiadu. Przy tym samym obiedzie panna nie będąca arystokratką, ale raczej przyzwoicie urodzona i wychowana zwraca się do markiza słowami "... Na takie gadki też nie dam się nabrać..." (s. 57). I tak dalej, i wciąż w tym duchu... No litości, albo się pisze romans historyczny, albo współczesną opowieść o nastolatkach!!!
Ciekawe, czyja to wina, autorki czy tłumaczki, ale na wszelki wypadek będę sprawdzała, czy przypadkiem czegoś nie tłumaczyła pani Aleksandra Tomicka - Kalper, bo jakoś kompletnie do mnie nie przemawiają romanse historyczne w takiej formie.