Dama i uwodziciel

Oceniając po okładce, "Dama i uwodziciel" to rzecz o znękanym wojaku spragnionym ciepła i blondwłosym aniele niosącym mu ukojenie.  Albowiem zgarnięty z pobojowiska nieszczęśnik to niebieski ptak, bumelant i uwodziciel. Oferując mu opiekę i dach nad głową, lady Latymor sama naraża się przy tym na towarzyski ostracyzm. Sprawy nie ułatwia fakt, że dama jest rodzoną siostrą jego przełożonego. Lecz jak się oprzeć delikatnym dłoniom i zielonym oczom? Dla obojga bohaterów zaistniała sytuacja okaże się sprawdzianem woli i charakterów.
Jednakże gdybym miała powiedzieć o kim jest ten romans -  to, że o nieodżałowanej pamięci bliźniaczym bracie Sarah Latymor. I chociaż romans sam w sobie jest całkiem niezły, a miejscami więcej niż przyjemny, nie da się go czytać bez objawów choroby morskiej. Szczerze? Nie sądziłam, że prosty w treści para-historyczny romansik harlequina może być aż tak pawiogenny. Gideon Latymor, mimo, że de facto, postać epizodyczna, jest niekwestionowanym numero uno dla całej książki. Szacowne to truchło przewija się przez niemal każdą stronę przynajmniej raz i nie ma opcji by się o nie nie potknąć. Nie ma. Co z tego, że mimozowata salonowa lalka okazuje się damą z żelaza? Że największą towarzyską zbrodnią majora Bartletta jest antenat-buntownik spod Culloden? Że Burrows udanie splotła społeczne i obyczajowe różnice w przyjazny oku mezalians. Brat-bliźniak łypie martwym okiem z każdej szafy i psuje przyjemność. Prawdę mówiąc zaczynam się obawiać pozostałych ...