Lato, kiedy cię poznałam

Ostatnio już o tym wspominałam, i powiem to znów. Nie lubię motywu trójkąta emocjonalnego w książce. Jak się okazuje są w tym pewne wyjątki. I to nawet liczniejsze, niż początkowo mogło się wydawać.

Po pierwsze: sprawdzona autorka. Przeczytałam wszystkie książki od Elizabeth wydane w Polsce i tylko jedna z nich była dla mnie słabsza, ale i tak pochłonęła mnie, nawet nie przeszło mi przez myśl poczynienie DNF.

Po drugie: sposób wykonania. Trójkąt, gdzie dochodzi do zdrad regularnie, niezdecydowani bohaterowie kierujący się tylko pożądaniem - mówię nie.
"Lato, kiedy się poznałam" podchodzi inaczej do tego tematu. I owszem, nie mogę zgadzać się ze wszystkimi decyzjami podjętymi między innymi przez główną bohaterkę (pamiętajmy jednak, że nie była w tym sama), ale wierzcie mi: zamiast złości na nią buzował we mnie bezgraniczny smutek. Żałowałam jej i to bardzo. Nawet teraz pisząc te zdania serce ściska mi się na samą myśl o tym co przeżyła jako nastolatka a później jako osoba dorosła, z jakim ciężarem, wyrzutami sumienia musiała żyć.

Historia dwójki przyjaciół i jednej kobiety, okraszona nadmorskim klimatem, wysokimi falami i zakazanym zwiazkiem- to mogło się udać i właśnie tak w moim odczuciu było. Mnie ta historia poruszyła, doprowadziła do łez. A wisienką na torcie była postać Dony, bo to dzięki niej bohaterowie odnaleźli spokój po latach.
Chcę kolejną część tej serii!