Kulawy los

Czytając współczesną fantastykę (zarówno fantasy jaki SF) coraz częściej narzekam na jej wtórność, przewidywalność i wykorzystywanie ciągle tych samych pomysłów. Być może dlatego, że moje wymagania czytelnicze wzrastają proporcjonalnie do setek przeczytanych książek. A może to po prostu demencja i zmęczenie. Tak czy inaczej, lekarstwem na te dolegliwości okazują się czasem powroty do lektur pochodzących z czasów, w których autorki i autorzy pisali swoje książki nie tylko dla pieniędzy (tak, tak, wiem, że obrażam niechybnie całe tłumy idealistycznie nastawionych, współczesnych autorek i autorów fantastyki, pewnie dlatego, że strasznie trudno mi się dogrzebać do ich bezcennych dzieł, zawalonych stertami komercyjnego chłamu). Książki braci Strugackich to niesamowite przeżycie czytelnicze, drastycznie odbiegające od tego co serwuje nam znakomita większość współczesnych autorek i autorów fantastyki. Kiedyś nie potrafiłem docenić ich w pełni, zwłaszcza tych mniej popularnych. Jeśli nawet Strugaccy wykorzystywali w nich znane motywy literatury SF to robili to w sposób niezwykle oryginalny i nie przychodzi mi do głowy żaden autor, którego książki dorównują im oryginalnością.

"Kulawy los" to składanka dwóch powieści (właściwego "Kulawego losu" i "Pory deszczów" - rozdziały obu pojawiają się naprzemiennie w tekście), które w zasadzie nie mają elementu łączącego. Autorzy twierdzą co prawda, że mają (bohater "Kulawego losu", pisarz Sorokin, jest w książce opisany jako autor "Por...