Kronika zapowiedzianej śmierci

Teoretycznie scenariusz jakich wiele w filmach kryminalnych, serialach, książkach. Zakończenie na początku. Najpierw śmierć, od razu wiemy, kto jest mordercą, potem śledztwo, sprawa w sądzie, wyrok i w finale dokładnie pokazany akt zbrodni. Więc niby nic szczególnego. A faktycznie : książkę napisał Mistrz Marquez, więc pozycja jest szczególna. I to jak !

To jest powieść w formie reportażu o honorowej zbrodni, do której doszło, a nie musiało dojść. Studium zemsty opartej na nie wiadomo, czy słusznych przesłankach. Całe miasteczko, dosłownie wszyscy jego mieszkańcy wiedzą o planowanej zbrodni. Skąd? Od morderców, którzy rozpowiadając na prawo i lewo o planowanej zbrodni pragną, by ktoś ich powstrzymał. A mieszkańcy miasteczka? Wszyscy, wiedzą, nie dowierzają, bagatelizują, odkładają sprawę na później , bo „jakoś to będzie”. Wystarczyłoby jedno ostrzeżenie, żeby ofiarę uratować, a każdy z mieszkańców ma taką możliwość. Co ciekawsze, po zbrodni nikt nie poczuwa się do winy. Jak gdyby nigdy nic, życie toczy się dalej.

Do tego pięknie i barwnie pokazana lokalna społeczność, wyraziści bohaterowie, specyficzny styl, będący wizytówką autora i język, którym zachwycam się w każdej powieści Marqueza. On posługuje się tymi samymi słowami co ja, tylko miesza i łączy je w tak czarownie i uwodzicielsko, że nie sposób się oderwać od powieści, jego prozy i w ogóle od Marqueza.