Krew królów. Dramatyczne dzieje hemofilii w europejskich rodach książęcych

Na studiach oczywiście uczyłam się o skazach krwotocznych, jednak jak dotąd hemofilia kojarzyła mi się z głównie z "drobnymi" kłopotami typu: sanacja jamy ustnej w warunkach szpitalnych i zakaz szycia rany poekstrakcyjnej, gdyż dzierganie na ranie nie zawsze jest pożądane. Oprócz tego oczywiście również z kwasem epsiaminokapronowym i traneksamowym, piękne nazwy, idealne do wkuwania w nudne wieczory. Prawie jak nasięźrzał i podejźrzon, z którymi zapoznałam sie jeszcze w LO. Bo na profilu biol-chem-fiz do wielu rzeczy mogą Cię nie przygotować, ale do wkuwania dziwnych nazw na medycynie przygotują na pewno :)

Książka "Krew królów. Dramatyczne dzieje hemofilii w europejskich rodach książęcych" pozwoliła mi na spojrzenie na ten temat z zupełnie innej strony. W związku z niewielkim natężeniem problemu w mojej codziennej praktyce, nie zdawałam sobie sprawy, jaki ciężki żywot mają pacjenci cierpiący na tę chorobę. A tym bardziej jakie trudne życie wiedli zanim nauka wynalazła dziwnie ponazywane substancje chemiczne, i im trochę to życie ułatwiła.

Byle wypadające zęby mleczne przyczyną krwotoku, nigdy nie myślałam o tym w ten sposób. Sprawnie działająca kaskada krzepnięcia jest jednak wspaniałą maszynerią, a dla nas zdrowych sprawą tak oczywistą jak oddychanie. Dziabniesz się nożem w palec, przykleisz plaster i po krzyku. Nawet jak sobie ten palec przypadkiem utniesz, bo Ci się trochę bardziej ostrze omsknie, to po krzyku chirurga również przeżyjesz. Z palcem czy bez...