Triumf chirurgów

W toku studiów medycznych poznaje się wiele terminów, a część nazw chorób, objawów, punktów, metod czy narzędzi jest po prostu nazwiskami ich odkrywców i wynalazców. Tak poznałam na przykład objaw Dupuytrena, punkt McBurneya, kleszcze peany, metodę Billroth I i Billroth II, chorobę Mikulicza, oddech Kussmaula, objaw Trousseau, chorobę Pageta, zespół Gorlina-Goltza, tablice Snellena i wiele innych. Dzięki lekturze "Stulecia chirurgów" i "Triumfu chirurgów" mogłam chociaż trochę poznać właścicieli tych słynnych nazwisk, dzięki czemu Pean nie będzie już w mojej głowie tylko kleszczykami naczyniowymi, a Mikulicz kojarzył tylko z chorobą ślinianek.

"Triumf chirurgów" jest trochę mniej rzeźnicki niż pierwsza część, może dlatego czytało mi się tę książkę odrobinkę gorzej, bo ciągle brakowało krwi ;) Było w niej jednak kilka świetnych, wciągających historii, z których rozdział z opisem przebiegu choroby cesarza Fryderyka III chyba był dla mnie najciekawszy. Chociaż początki kariery Freuda, jeszcze przed psychoanalizą, również były bardzo urozmaicone. Zainteresowała mnie też oczywiście historia znieczulenia miejscowego, jednego z moich głównych narzędzi pracy, bez których większość pacjentów nie wyobraża sobie wizyty u stomatologa. Dobrze, że nie wiedzą oni, że ja sobie wyobrażam :D I to często, szczególnie jak mnie ktoś zdenerwuje ;)

Polecam obie części, spragnieni wrażeń medycznych na pewno się nie zawiodą.

Bardzo dobra kontynuacja świetnego „Stulecia chirurgów”. „Stulecie…” jest o tyle ciekawsze, że opowiada o burzliwym okresie kształtowania się podwalin chirurgii. A właściwie nawet czegoś więcej – kształtowania się nowoczesności, jaką znamy i uznajemy za oczywistą. Thorwald opisuje wynalezienie narkozy, odkrycie znaczenia aseptyki i antyseptyki i pierwsze operacje wewnątrz ciała niemal jak walkę światłości z ciemnością, której ofiarami stawali się często ci, którzy najbardziej się zasłużyli, jak Semmelweis czy Horace Wells. W drugim tomie, w którym obserwujemy krzepnięcie systemu, jest nieco spokojniej. Nikt już nie kwestionuje istnienia „mikrobów” i konieczności zachowania higieny. Odkrywcy nowych metod traktowani są przychylniej i z zaciekawieniem, przynajmniej przez środowisko samych chirurgów. Nie oznacza to, że okresowi temu brakuje dramatyzmu. Wciąż zdarzają się tragiczne pomyłki, wynikające z niedostatecznej znajomości funkcjonowania ciała, wciąż trwa wyścig po odkrycia. W tym samym czasie dochodzi do pierwszych operacji mózgu czy przeszczepienia rogówki (XIX wiek!). No i oczywiście nie brakuje barwnych sylwetek chirurgów, jak William Halsted (pierwowzór doktora Thackery’ego w serialu The Knick) czy jeden z bardzo niewielu Polaków w tym gronie, Mikulicz. Zaplątał się tu nawet sam Zygmunt Freud, któremu umknęło sprzed nosa wynalezienie znieczulenia miejscowego. Thorwald jak zawsze pisze ze swadą, pasją i zaangażowaniem naocznego świadka. Jednym słowem, świetna lektura, o...