Juno

„Juno” Anna Dziewit – Meller, to moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki, dlatego nie do końca wiedziałam czego mam się spodziewać. Przyznam, że patrząc na okładkę, raczej oczekiwałam przeniesienia w okolice XVIII wieku, stąd moje zaskoczenie, że książka jest zdecydowanie współczesna.
Poznajemy historię dwóch sióstr. Pierwsza z nich to Aleksandra, która założyła rodzinę i wraz z mężem wyjechała z rodzinnej wioski do Warszawy, gdzie wspólnie wychowują trójkę dzieci. Kobieta jest autorką, która marzy, by wreszcie napisać kultową książkę, która będzie chętnie przez wszystkich czytana. Druga z sióstr, Marianna została w rodzinnej miejscowości, aktualnie jest znaną instagramerką, która odnosi sukcesy. Wszyscy wokoło patrząc na jej życie, bardzo jej zazdroszczą, bo wydaje się idealne, jednak są to tylko pozory. Największym pragnieniem kobiety jest posiadanie potomstwa, które niestety nie jest jej dane. Kobiety nie utrzymują ze sobą kontaktów, żywią w sobie urazy z przeszłości, które nie pozwalają na spokojne, szczęśliwe utrzymywanie więzi rodzinnych. Kobiety tak naprawdę teraz się nie znają, nic o sobie nie wiedzą. Wszystko zmienia sytuacja, gdy ojciec dziewczyn okazuje się śmiertelnie chory.
Książka to niezwykle życiowa historia, która jest bardzo przejmująca i wzruszająca. Nie brakuje w niej bólu i cierpienia spowodowanego rozdrapywaniem starych ran, niemniej jednak ludzie nie potrafią ze sobą w życiu rozmawiać, rozwiązywać nieporozumień, wyjaśniać wszystkiego ...

Znam nieco jezioro Juno i jego okolice, to zdecydowanie spokojniejsze miejsce i w dodatku czystsze niż inne jeziora wokół Mrągowa...
Idealne miejsce odpoczynku dla osób pragnących uciec od zgiełku turystycznego, portowego miasteczka.

No i taka to jest właśnie książka, perły przed nogi nasze rzucone, na kolana więc i zbierać. Tylko, czy dużo tych pereł się tu uzbiera?
Książek takich jak Juno doświadczam w ostatnim czasie aż nadmiar, powieści o zwyczajności życia, prozie codzienności pełnej kontrastów, lub bez, krzyczącej formą, czy epatującej pięknym językiem z miesiąca na miesiąc przybywa. Juno nie jest książką, która wzbudziła we mnie refleksje, na takową się tu nie zanosi, być może nie była to "moja" historia bo i takie się spotyka. Zabrakło mi chemii i tej przysłowiowej wisienki na torcie. Juno to wciąż dobra książka, ale nie wyjątkowa, ludzka komedia nad którą się zaśmiejemy, zapłaczemy i pomyślimy z kropkami w miejscach mało oczekiwanych, z rozwiązaniami na które moglibyśmy ponarzekać, z przewidywalnością i brakiem zakończenia w stylu chapeau bas.
Autorka prowadzi nas przez meandry tej zwyczajności życia łącząc na mapie trzy punkty: Krainę Wielkich Jezior, Śląsk oraz stolicę. Posługuje się prostymi symbolami, by ułatwić sobie niejako zadanie, dodając przewidywalne rozwiązania i nie eksperymentując przy tym na języku, tak po bożemu. Sumiennie prowadzi rachunek zysków i strat dwóch sióstr Marianny i Aleksandry wpisując po stronie winien krzywdy, zadane rany, choroby, niepłodność, a po stronie ma twórcze zapędy, niespodziewane zaloty, niespełnienie, czy głód życia innego. Rodzi się w mojej głowie pytanie, dlaczego celowo i świadomie autorka uniknęła zaskakującego finału, po którym czapki z ...