Julia i rekin

Julia ma dziesięć lat i dwadzieścia trzy dni, a przynajmniej tak twierdzi jej tata, bo dziewczynka sama nie lubi liczb. Woli słowa. „Liczby można wyrazić słowami, a słów nie można wyrazić liczbami, zdaje się więc, że to słowa mają większą moc, prawda?" Na świat patrzy z dużą wrażliwością, a wychowanie rodziców sprawia, że jej zasób wiedzy może robić wrażenie. Jest wyjątkowym dzieckiem, które znalazło się w wyjątkowej sytuacji. Zmuszona jest bowiem zamieszkać z rodzicami i kotem w starej latarni. Zajęty pracą wśród kabli tata, ogarnięta obsesją na punkcie rekina mama i chłopiec, który kocha gwiazdy — oto nowa codzienność dziewczynki i choć brzmi to interesująco, to pachnie również katastrofą. Dużą dawką bólu, udawania silniejszej niż jest się w rzeczywistości czy niemego krzyku.

I właśnie o tym jest ta powieść.

O dziewczynce, która widzi więcej, niż rodzice by sobie tego życzyli i którą powoli to przygniata. Która porównuje się do wieloryba, jaki pływa samotnie, bo wydaje dźwięki na innej częstotliwości niż reszta jego gatunku. Która próbuje nie sprawiać problemów, ale jest tylko człowiekiem i to w dodatku dzieckiem. Dzieckiem, które cierpi.

Julia to piękna dusza, a piękne dusze często obarczone są ciężarem samotności oraz narastającego bólu. Tym bardziej, że czasami życie nie ułatwia. Jest jak lawina ziemi na osuwisku, gdzie najpierw spada trochę kamieni, by w końcu runęło wszystko.

Dziękuję Kiran Millwood Hargrave za te słowa, dziękuj...

Zamykam oczy i rzucam się w morską toń. Zimne wody zamykają mnie w swoich objęciach i wciągają w swą mroczną otchłań. Przestaję słyszeć, przestaję czuć, a mój wzrok przesłania cień. Ogromny, ruchomy cień, który płynie wprost na mnie. Cień zwierzęcia starszego niż drzewa. Cień, który pochłania tak silnie, jak otaczająca woda. Czuję jak powoli przemyka obok. Widzę go, nawet gdy zamknę oczy. Jego kształt wyrył mi się pod powiekami, jego dotyk bezwolnie nakreślił słowa na mej skórze. I już wiem, że nawet kiedy wypłynę na powierzchnię, jego niema część pozostanie w moich wspomnieniach na zawsze..

Rekin grenlandzki, to on jest tym cieniem. Jego obecność przypomina za czym powinniśmy gonić. To nie tylko piękne i fascynujące stworzenie. To oś historii Julii i jej rodziców. Historii, która pozostawia po sobie tak wiele uczuć i przemyśleń. Która w jeden chwili wywołuje łzy i smutek, radość i euforię. To historia tak oszałamiająca, że odbiera oddech i wszelkie słowa. Swym pięknem, prostotą i niejaką surowością, zachwyca od pierwszych słów. Autorka nie stroni od trudnych tematów i ciężkich realiów, ale podane są one w tak poetycki sposób, że chwytają za serce, opowiada w mądry i łagodny sposób, że spokojną nadzieją, która ostatecznie daje ukojenie. Rozumie, jak dziecko postrzega problemy, rodzinę i przyjaźnie i opisuje je w sposób życzliwy i pełen zrozumienia. Jednocześnie nie ubarwia i przesładza. Wręcz przeciwnie. Bo ta historia jest pełna smutku, a każdy z nich karmi się...

Książka jest niezwykle wzruszającą pozycją, bo pomimo tego, iż jest skierowana dla dzieci, każda starsza osoba odnajdzie w niej coś dla siebie. Opowiada ona o samotności, gnębieniu przez rówieśników.

{🦈} Cała historia dzieje się na małej wysepce. Rodzice z Julią przeprowadzają się na kilka miesięcy do latarni morskiej. Mama Julii chce przeprowadzić badania.

{🦈} Cóż, szczerze powiem, że nie była to historia, która na długo zostanie mi w pamięci, jednak bardzo ją lubię. Wyciągnęłam się w wir zdarzeń i razem z główną bohaterką przeżywałam przygody. Podobał mi się wykreowany świat i sposób prowadzenia historii. Muszę też zwrócić uwagę na wydanie książki, które jest NIESAMOWITE! Ilustracje dodawały tej historii wyrazistości i unikatowości. Na pewno nie raz przypomnę sobie o tej książce, bo jestem pewna, że jest to jedna z lepszych książek dla dzieci.

Podsumowując jest to naprawdę świetna książka!