Jadąc do Babadag

"Jadąc do Babadag" zabrałam w podróż z Gdańska do Tromso. Podczas gdy fizyczne ciało przebywało w monotonnie zmieniającej się scenerii Bałtyku, Cieśnin Duńskich, Morza Północnego i wreszcie Atlantyku - dusza pognała na południe.Stasiuk swoje wędrówki rozpoczyna w Beskidzie Niskim - gdzie mieszka od lat i gdzie "wymyśla" swoje podróże. Przedstawia nam również swoisty proces wykluwania się celów a czasem bez-celów kolejnych wypraw - na które składają się lektury, fotografie i mapy konkretnych miejsc, czasem stary bilet i tęsknota... Ze swojego domu na prowincji wyrusza do innych miasteczek, wsi. Na prowincjonalne szlaki centralnej Europy: Ukrainy, Słowacji, Rumunii, Węgier, Albanii, Mołdawii i takich zapomnianych krain jak Naddniestrze czy Gagałuzja.Narracja z początku wydała mi się chaotyczna - przyczyn czego doszukiwałam się w tym, że książka złożona jest z odrębnych opowieści i wielu wątków. Jednak podczas zagłębiania się w treść zrozumiałam, że właśnie taki obraz tworzą te niezależne i indywidualne części interioru Starego Kontynentu - obraz niespójny, różnorodny, wielowarstwowy i trudny do uogólnienia... I właśnie za takimi krajobrazami, wielością zapachów, kolorów i języków zatęskniłam - tam, w chłodnej (mimo środka czerwca), skandynawskiej, bezludnej prawie rzeczywistości.Książka zdobyła nagrodę NIKE w roku 2005 (Najlepsza książka 2004 roku)

Mam tą książkę nawet na własność i już wielokrotnie do niej sięgałam, ale jeszcze nie skończyłam. Tylko ...hmmm ...nie wiem od czego to zależy, bo z jednej strony czytając "Jadąc..." przenoszę się w te wspaniałe miejsca opisywane przez Stasiuka i czuję ich klimat, ale wystarczy, że na chwilę odłożę książkę już nie potrafię do niej wrócić. Tak sobie na nią teraz spoglądam...może za parę dni kolejne podejście?