Opinia na temat książki Ja, która nie poznałam mężczyzn

Piekielnie intrygująca, niepokojąca i szorstka.

Od klaustrofobicznej klatki ukrytej gdzieś w podziemiach po bezkres pustynnych przestrzeni, od bliskości i potrzebie kontaktu z człowiekiem po samotność absolutną. To, co niezrozumiałe i niewytłumaczalne w książce Jacqueline Harpman takie pozostanie. Autorka nie daje odpowiedzi, niczego nie wyjaśnia – bo nie o odpowiedzi i wyjaśnienia tu chodzi. Tajemnica pozostanie tajemnicą, bo nie ona jest ważną. Tak jak w rewelacyjnej „Ścianie” bohaterką jest kobieta, którą spotyka Coś. Tyle że to „niewytłumaczalne”, wypłukujące pamięć i czas, pozbawiające tego, co – jak się okazuje – pozwala nam nazywać się ludźmi.

Jednocześnie tak wielowarstwowa, że można pławić się w znaczeniach. O kobiecej solidarności, ba, o solidarności w ogóle. O poczuciu bliskości, o pamiętaniu i słowach. O tym, czym jest cywilizacja i tym, co cywilizację może tworzyć na nowo. Wielogłos zmieniający się w monolog. Historia miejsca zamieniająca się w opowieść o drodze. Można ją odczytywać jako wizję postapokaliptycznego świata (choć dla mnie może to nieco ograniczyć odbiór książki; powieści dystopijne lubią przynosić rozwiązania – tutaj ich brak), jako historię o budowaniu czegoś, co z góry skazane jest na klęskę, a jednocześnie o trwaniu w nadziei mimo wszystko. O ciemności i świetle, o tym, co na powierzchni i tym, co ukryte – a więc o poszukiwaniu i odnajdywaniu.

Wyjątkowa książka, w której wyjaśnienie tytułu było dla mnie jak pomruk wulkanu, jak grzmot, który niesie się przez burzowe chmury. Jednocześnie powalające swą prostotą. Do przemyśleń, do rozważań. To nie jest książka, którą odkłada się na półkę i natychmiast o niej zapomina. Czytacie na własną odpowiedzialność