Ja, która nie poznałam mężczyzn

Narratorka, zwana też Dziewczynką, jako dziecko została zamknięta wraz z trzydziestomadziewięcioma innymi kobietami w klatce pod ziemią. Nie znają powodu uwięzienia i muszą poddawać się rutynie narzuconej przez strażników. Wszystko zmienia się nagle. Rozlega się alarm i strażnicy znikają. Tylko przypadek sprawia, że w drzwiach do klatki zostają klucze. Kobiety korzystają z okazji, która się nadarzyła i wreszcie mogą wyjść na świat. Tylko, że to już nie jest świat, który znały z poprzedniego życia. I o ile pozostałe kobiety mają wspomnienia z wcześniejszego życia, doświadczenia jakie zebrały, punkt odniesienia, Dziewczynka musi uczyć się wszystkiego, nie rozumiejąc do czego odnoszą się pozostałe. Opuszczenie piwnicy rozpocznie ich wieloletnią wędrówkę po dziwnym, opuszczonym, wyjałowionym świecie w poszukiwaniu kogoś jeszcze.

,,Ja, która nie poznałam mężczyzn" to historia bardzo intymna i kameralna. Brak tu spektakularnych zwrotów akcji jednak to nie znaczy, że jest ona pozbawiona emocji. To poruszająco opowieść o kobietach, samotności, przyjaźni i przede wszystkim wręcz niewyobrażalnej nadziei i chęci przetrwania. Kobiety wędrują po pustym, postapokaliptycznym świecie w poszukiwaniu swojej szansy i innych ludzi. Uczą się siebie i nowej rzeczywistości. Próbują przenosić stare zachowania na nowe realia ale jest to trudne. Tylko Dziewczynka zdaje się pasować do tego co stało się ze światem. Nauczona jak żyć w izolacji, pozbawiona normalnych ludzkich interakcji, z z...

Piekielnie intrygująca, niepokojąca i szorstka.

Od klaustrofobicznej klatki ukrytej gdzieś w podziemiach po bezkres pustynnych przestrzeni, od bliskości i potrzebie kontaktu z człowiekiem po samotność absolutną. To, co niezrozumiałe i niewytłumaczalne w książce Jacqueline Harpman takie pozostanie. Autorka nie daje odpowiedzi, niczego nie wyjaśnia – bo nie o odpowiedzi i wyjaśnienia tu chodzi. Tajemnica pozostanie tajemnicą, bo nie ona jest ważną. Tak jak w rewelacyjnej „Ścianie” bohaterką jest kobieta, którą spotyka Coś. Tyle że to „niewytłumaczalne”, wypłukujące pamięć i czas, pozbawiające tego, co – jak się okazuje – pozwala nam nazywać się ludźmi.

Jednocześnie tak wielowarstwowa, że można pławić się w znaczeniach. O kobiecej solidarności, ba, o solidarności w ogóle. O poczuciu bliskości, o pamiętaniu i słowach. O tym, czym jest cywilizacja i tym, co cywilizację może tworzyć na nowo. Wielogłos zmieniający się w monolog. Historia miejsca zamieniająca się w opowieść o drodze. Można ją odczytywać jako wizję postapokaliptycznego świata (choć dla mnie może to nieco ograniczyć odbiór książki; powieści dystopijne lubią przynosić rozwiązania – tutaj ich brak), jako historię o budowaniu czegoś, co z góry skazane jest na klęskę, a jednocześnie o trwaniu w nadziei mimo wszystko. O ciemności i świetle, o tym, co na powierzchni i tym, co ukryte – a więc o poszukiwaniu i odnajdywaniu.

Wyjątkowa książka, w której wyjaśnienie tytułu było dla mn...