Opinia na temat książki Inkwizytor

Seryjny zabójca, okrzyknięty przez media Inkwizytorem, znów wraca do gry. Swojej własnej gry. Daje tym samym jednoznacznie do zrozumienia, że policja i prokuratura była w błędzie, typując sprawcę. Jego modus operandi pozostaje niezmienny, ale poszerzył wybór aktorów w swojej grze. Do tej pory ofiarami byli uzdrowiciele, teraz szerokie grono oszustów związanych ze znachorami. Historię Inkwizytora opowiedział, na łamach swojej książki, znany z wcześniejszej części dziennikarz śledczy Kazimierz Barszczyk vel. Żurek. Dzieło szybko stało się bestsellerem, a jego autor zyskał rozgłos wśród czytelników i posłuch w dziennikarskim świecie. Opisał w niej losy policjanta Henry'ego, Krzyśka i Marka Szorców, znachora Jakuba Wilka i jego żony Weroniki.

W poprzedniej części narracja była prowadzona przez Krzyśka. Tym razem została ona bardziej rozdysponowana między bohaterami powieści, zarówno tymi już znanymi, jak i dopiero wkraczającymi na scenę. Młodszy z braci Szorc dojrzał. W moich oczach ta postać straciła jednak na atrakcyjności. Podobało mi się jego wcześniejsze szczeniackie podejście do życia, jego sarkazm w wypowiedziach, ironia w monologach prowadzonych z "wewnętrznym szydercą" i "agentem Mulderem".

Kolejne poczynania Inkwizytora nadal są opisane swobodnym, przystępnym stylem nadającym makabrycznej historii niezwyklej lekkości. Niemniej powieść zdaje mi się mniej skomplikowana, z nie tak mocno zaznaczonymi zrywami akcji, z wolniejszym tempem.
Finał nadal nie kończy historii. Świadczy o tym ostatnie zdanie powieści. Tym razem nie mogę od razu sięgnąć po kontynuację, nad czym ubolewam.