Hiob. Komedia sprawiedliwości

Robert A. Heinlein, to jeden z największych mistrzów powieści SF i trudno się z tym nie zgodzić. Wystarczy tu wymienić „Luna to surowa pani”, czy „Kawaleria kosmosu”. Na jego koncie jest także powieść „Hiob. Komedia sprawiedliwości” którą właśnie przeczytałem.

O książce możemy dowiedzieć się że:
Dla Alexandra Hergensheimera nierozważny zakład na Polinezji staje się początkiem serii wstrząsających zmian. Gdy odzyskuje przytomność po próbie ognia, jego świat wygląda inaczej… a on nie nazywa się już Hergensheimer. Zdezorientowanego Amerykanina wspiera zakochana w nim Margrethe, lecz przemiany rzeczywistości przyspieszają, a sytuacja pary się pogarsza. Przekonany, że wielkimi krokami zbliża się sąd ostateczny, Alexander robi wszystko, by Margrethe dostąpiła zbawienia. Bez niej bowiem niebo nie będzie dla niego rajem.
W tej historii współczesnego Hioba błyskotliwa satyra przeplata się z obrazoburczym przedstawieniem religii, a rozważaniom o tym, kto decyduje o ludzkich losach, towarzyszy odwieczne pytanie, dlaczego dobrzy ludzie doznają ogromnych cierpień. Zachęcam do lektury.

Podsumowując.

To świetna książka dla miłośników fantastyki i nietypowych historii miłosnych. Z ambicjami, z klimatem, ze świetnymi pomysłami. Coś, co warto poznać, jeśli lubicie dobra literaturę , nie zważając na gatunek. Doskonały przykład powieści, który skłania do przemyśleń i zostaje z czytelnikiem na długo. Zatem polecam wszystkim.

"Hiob" to kolejna książka z serii "Wehikuł czasu", prezentującej w założeniu klasyczne powieści SF z ubiegłego wieku. Powieść ta z trudnością mieści się w ramach serii, gdyż na dość typowy pomysł światów alternatywnych nakłada warstwę mistyczną i religijną, będącą po części trawestacją historii biblijnego Hioba. Bohater powieści, Graham, jest ekstremalnie religijnym Amerykaninem z alternatywnej wersji USA, który w trakcie podróży oceanicznym statkiem turystycznym przenosi się do innego świata. Zajmuje tam miejsce swojego lokalnego odpowiednika. Wraz z poznaną na statku duńską stewardessą doświadcza on serii kolejnych przeskoków między światami, które pozbawiają go rodziny, środków do życia i całości dobytku, analogicznie do losów biblijnego Hioba. W międzyczasie bohater zakochuje się w swojej uroczej towarzyszce i razem dzielnie znoszą przeciwności losu, spierając się nieustannie o mistyczne przyczyny dotykających ich nieszczęść i zmian. Spory te wynikają przede wszystkim z tego, że oboje są wyznawcami innych religii i wraz z monotonnie powtarzającymi się opisami kolejnych przeskoków wypełniają prawie 340 stron książki (z 454), stanowiąc zdecydowanie jej najnudniejszą część. Nuda wynika zarówno z powtarzalności schematu wydarzeń jak i z wplatania przez autora w treść powieści rozważań religijno-teologicznych w wykonaniu głównego bohatera. Zmuszały mnie one do przeskakiwania całych akapitów, gdyż fundamentalistyczne poglądy Grahama na rolę kobiet w społeczeństwie wraz z fanaty...

Lody z gorącym sosem toffi... :P