Higiena mordercy

Nie przepadam za wywiadami-rzekami. Nie lubię książek bez akcji. Nie przepadam za treścią bez treści. Nie rozumiem fascynacji niedokończonymi działami. Nie sięgam po książki, których tytuły wskazują na moc przemyśleń, chorych psychicznie bohaterów i przywołują traumę z liceum "co autor miał na myśli...". 
A jednak Higienę Mordercy "łyknęłam" w jeden dzień. 

Cóż takiego ma w sobie ta książka (bo powieścią jej nie nazwę. Z litości :)), że pomimo całej niechęci do tego typu publikacji, jednak nie mogłam się oderwać?
Logika i jasność prowadzenia dyskursu, "ścinanie" interlokutorów, "łapanie za słówka" - to nie jest wywiad. To jest pojedynek werbalny geniuszy. Pojedynek logiczno-werbalny. 
 
Książka tak naprawdę, jest o niczym. Jakaś fabuła musiała jednak się pojawić jako podkład do "gierek słownych i logicznych". Ale jedynie podkład - kilka wątków pojawia się w trakcie książki, ale są one dziwnie niedokończone. Podobne wrażenie zostawia samo zakończenie - w opiniach (które, zgodnie ze swoją - może dziwną - zasadą, czytam PO przeczytaniu książki) pojawia się refleksja o "zaskakującym zakończeniu" "niespodziewanym zwrocie akcji" itd. Zaskoczyło mnie to, że zakończenie mnie nie zaskoczyło... Przewidywalne i rozczarowujące. Mam jednak wrażenie, iż ta właśnie książka miała zostać NIEUKOŃCZONA. I sam finał książki jest wymuszony niejako ilością stron - bo w końcu trzeba było oddać rękopis wydawcy. W przeciwnym razie ów pojedynek logiczny mógłby ciągnąć się...