Gra złudzeń

Rewelacyjny kryminał. Niby oczywisty, ale jednak nieprzewidywalny. Wciągający i intrygujący.

Wiem, że w książkach teoretycznie wszystko już było i możemy liczyć głównie na oryginalność w formie przekazu, ale mimo to na szczęście dość często bywam pozytywnie zaskakiwana przez autorów. Tak naprawdę po raz pierwszy trafiłam na powieść, przy której musiałam się upewnić, co do tytułu, bo niedawno czytałam łudząco podobny początek.
Gdy zapoznałam się z opisem "Gry złudzeń", wiedziałam, że będę chciała się za nią zabrać jak najszybciej, więc skusiłam się na audiobook, mimo że interpretacje Anety Todorczuk już kilka razy raniły moje uszy i niestety tę historię też skutecznie masakrowała swoim zmanierowanym głosem. Fabuła sama w sobie wciągnęła mnie na tyle, że postanowiłam mimo wszystko wytrzymać do końca, dużą rolę odegrało tu to podobieństwo do powieści "Śmierć nie ucieknie", a potem także do jednego z tomów Chyłki, jednak nie zdradzę z którym, bo to byłby już znaczny spojler.
Kasia Magiera ma już na swoim koncie kilka książek, jednak przyznaję, że wcześniej o niej nie słyszałam. Ma całkiem przyjemny styl, bez fajerwerków, bez jakoś wyjątkowo zamotanych wątków, ale ja tam lubię zrobić sobie przerywnik takim mało wymagającym kryminałem, mimo że ten był naprawdę wyjątkowo mało oryginalny, bo oprócz bliźniaczych wątków do wyżej wymienionych powieści, jest tutaj dużo schematyczności.
Paradoksalnie całość wypadła dość dobrze, oczywiście nie oceniam jej przez pryzmat ram gatunku czy prawdopodobieństwa opisanych zdarzeń, bo wtedy trudno byłoby znaleźć coś pozytyw...

Komisarz Hektor Cichy, młody wdowiec, uciekający w nałóg i pracę, zaczyna prowadzić śledztwo w sprawie zabójstwa popularnego reżysera.

Po przeczytaniu jakichś 15% książki domyśliłam się o co chodzi. Dumna i blada nawet napisałam do autorki, że mam teorię. Teoria owszem, sprawdziła się, ale nie na końcu książki i nie w całości. Zatkało mnie dosłownie, kiedy to, czego się domyślałam wyszło na jaw już po 20% książki. Bo skoro sprawa rozwiązana, to o czym dalej to ma być?

Taaaa, rozwiązana 🤦🏼‍♀️ Wtedy dopiero zaczęło się prawdziwe śledztwo i sprawa okazała się dużo bardziej skomplikowana. A co to mojej dumy z mojego bystrego umysłu, który niby wszystko przewidzi, to musiałam ją schować w kieszeń i z pokorą przeczytać książkę do końca. I za to kłaniam się autorce w pas.

Jeśli szukacie dobrego kryminału, to już nie musicie. „Gra złudzeń” to jest kawał świetnej lektury. Polecam gorąco!