Filary świata

Tir Alainn to kraina czarów zamieszkiwana przez Fae. Drogi prowadzące do niej z niewyjaśnionych powód zaczynają znikać, zabierając ze sobą poszczególne jej części i klany Pięknego Ludu. Jedyną wskazówką prowadzącą ich do rozwiązania zagadki jest niejasna wzmianka o Filarach Świata... Tymczasem Ari, najmłodsza z rodu czarownic, opiekująca się Starym Miejscem, przeczuwa zmiany. Ich początkiem nadejdzie razem z Letnim Księżycem. W miastach narasta napięcie, ktoś poluje na czarownice. Czy w takim razie Ari może czuć się bezpiecznie?

“Filary Świata” Anne Bishop to moje pierwsze poważne fantasy. Sięgałam po tę książkę z masą obaw, szczególnie gdy patrzyłam na jej objętość. Okazało się, że wciągnęłam się bez reszty, nie potrafiąc odłożyć lektury nawet na chwilę i nie śpiąc dla niej do późnych godzin nocnych (a może raczej porannych?). Jako że nie mam porównania do innych powieści z tego gatunku, dałam się po prostu ponieść opowiedzianej historii. Bohaterowie kupili mnie od pierwszych stron, całkiem fajnie wyjaśniono ich pochodzenie, a każdy z nich wyróżniał się niepowtarzalnymi i unikalnymi cechami. Moją największą sympatię wzbudziła oczywiście Ari, młoda czarownica wierna swoim przekonaniom, ale to Lucian, Światły z ludu Fae, przyczynił się do największych emocji, choć można by zarzucić mu wiele. Cała fabuła jest świetnie przemyślana. Kilka wątków, które początkowo rozwijają się zupełnie oddzielnie, znajdują w końcu punkt wspólny, by nas zaskoczyć i jeszcze bardziej z...

Po książki Anne Bishop sięgam w ciemno. Wszystko co przetłumaczone, kupuje od razu i czytam jak mam tylko chwilę. Po serii Inni, kiedy to na każdy tom trzeba było trochę poczekać stwierdziłam, że tak jak z seriami od Ilony Andrews, czy Patrici Briggs trzeba poczekać na kilka tomów i wchłonąć jedną całość. Poczekałam na drugi tom i dopiero zaczęłam czytać, choć kusiło…
Oczywiście się nie zawiodłam.
Pierwszy tom Filary Świata intryguje od pierwszych stron. Jak w każdej powieści Bishop jest bardzo dużo postaci każda barwniejsza od poprzedniej. Gatunki, które głównie występują w tej historii to Fae, pół-Fae (i inna rozrzedzona krew Fae), Mały Lud, wiedźmy (czarownie, Wiccanfee – zwał jak zwał), sługi Złego (ta nazwa jest tak prosta, że aż śmieszna – czasami irytująca) oraz ludzi. Książka jest napisana w niezmienny sposób – spójnie, bez zawiłych nazw, gładko się ją czyta. Narracja wieloosobowa, ale wszystkie są prowadzone w ciekawy sposób, nie masz wrażenia, że chcesz już przejść do następnej, bo w sumie po co mi perspektywa TEJ osoby, czy innego podgatunku.
Zaskoczył mnie wątek dotyczący ludzi i ich traktowania kobiet. Bishop lubi przeplatać niesmaczne (dla niektórych) wątki pomiędzy mężczyznami a kobietami (tak było też w innych jej seriach m.in. w Czarnych Kamieniach) jak dla mnie historia jest wtedy bardziej poważna, nabiera innego charakteru, powiewa grozą. Wtedy nie uleci Ci ona tak szybko z głowy, ponieważ brak tam jednorożców i różu. Nigdy też nie jest prz...