Światło i Cienie

Nawet krwawa rzeź wiedźm nie sprawiła, że Fae zaczęli interesować się potrzebami reszty świata. Zło nie śpi i zbiera się we wschodnich wnioskach, grożąc już nie tylko wiedźmom, ale także kobietom i Fae. Zaledwie troje reprezentantów Pięknego Ludu może stawić czoło tej sprawie — Muza, Bard i Zbieraczka. Niestety Fae ignorują wszystkie ostrzeżenia o zbliżającym się niebezpieczeństwie, dlatego bohaterowie muszą sięgnąć po ostatnią deskę ratunku. Muszą odnaleźć tego, który zdoła przekonać resztę, że czas opuścić swoje domy i ruszyć na ratunek.

Druga część trylogii o Tir Alainn skupia się przede wszystkim na kontynuacji krwawego wątku, który swój początek miał w “Filarach Świata”. Niebezpieczeństwo czeka na każdą kobietę, już nie tylko wiedźmy są zagrożone. Jedyna nadzieja leży w Pięknym Ludzie, który zdaje się umywać ręce od wszystkich problemów świata, choć ich klany mogą nieoczekiwanie i bezpowrotnie zniknąć. Książka “Światło i Cienie” była dla mnie spokojniejsza niż jej poprzedniczka. Akcja mocno rozkręciła się pod koniec, pozostawiając miejsce na zaskakującą kontynuację. Tak jak ostatnio, na wydarzenia patrzymy oczami kilku bohaterów. Naprawdę lubię ten moment, kiedy te różne perspektywy zaczynają się ze sobą przeplatać i w końcu łączą w całość. Mamy tutaj zarówno ‘starych znajomych’, jak i zupełnie nowe twarze. Bardzo polubiłam wątek Liama i Breanny (a już szczególnie, kiedy do akcji wkracza pewien jastrząb!), dużo ciekawych rzeczy działo się także w miejscu, g...

Zacznę od minusów, a potem przejdę do tych przyjemniejszych rzeczy. „Światło i Cienie” mają niestety ten sam minus co „Filary Świata”. Mamy tu kilka różnych punktów widzenia i o ile rozdziały pisane z perspektywy Aidena i Lyrry, Liama czy Morag naprawdę mi się podobały i czytałam je z przyjemnością, o tyle fragmenty o Inkwizytorach tak mnie nużyły, że odkładałam książkę i nie miałam ochoty ponownie po nią sięgać.

Ale! Tak czy siak książka jest dobra. Poza fragmentami o bohaterach, których bardzo nie polubiłam, nie mam jej nic do zarzucenia. Fabuła wydaje mi się chyba nawet ciekawsza niż w pierwszym tomie, akcji jest naprawdę sporo, a nowi bohaterowie od pierwszych stron wydali mi się strasznie interesujący. Ciekawym wątkiem było tu okrutne, wręcz barbarzyńskie traktowanie kobiet. Myśleliście, że w „Filarach Świata” poziom okrucieństwa osiągnął maksimum? Uwierzcie, tutaj jest tego jeszcze więcej.

Jestem bardzo ciekawa, co Anne Bishop zafunduje nam w tomie trzecim.

Konflikt pomiędzy wiedźmami a Inkwizytorami narasta. Nie jest to już tylko konflikt pomiędzy Córkami Matki, ale również między zwykłymi kobietami, które muszą znosić oprawców i zostają sługami mężczyzn. Co na to Fae? Czy przez ich arogancję znikną kolejne fragmenty Tir Alain? Czy w końcu będą musieli zamieszkać w świecie ludzi na stałe?

Jak zawsze wciągająca historia. Mam kontynuację opowieści o bohaterach z pierwszej części, ale jak zawsze u Bishop pojawiają się nam nowi bohaterowie. Jak dla mnie nie jest tego za dużo, wręcz przeciwnie autorka wykorzystuje cały potencjał stworzonego przez siebie świata, nasyca go nowymi, ciekawymi wątkami. Historia nabiera coraz bardziej mrocznego i tajemniczego tempa. Wywołuje też uśmiech na twarzy, nie szczędzi nam też zgorszenia w niektórych momentach. Nie mam odczucia po jej przeczytaniu, że czegoś mi brakuje (poza kolejną częścią, oczywiście). Czy przyjemna lektura? Mroczna, pełna niespodzianek i nie nużąca – mnie pasuje.

„Światło i cienie” to emocjonująca kontynuacja „Filarów świata” Anne Bishop. Powieść, podobnie jak poprzedni tom, dostarczyła mi mnóstwa silnych emocji. Kiedy już zaczęłam czytać, nie mogłam odłożyć książki, dopóki nie dotarłam do ostatniej strony.

O książce słów kilka znajdziecie na moim blogu, na który was serdecznie zapraszam :)
https://magicznyswiatksiazki.pl/recenzja-swiatlo-i-cienie-anne-bishop/