Fiesta w Cala Fuerte

Rany. Takiej żałośnie naiwnej i beznadziejnej powiastki nie czytałam dawno. Jedynym plusem jest Roch Siemianowski, który mógłby czytać instrukcję obsługi akumulatora i byłaby ona piękna. Jednakże nawet on nie był w stanie nadać "temu czemuś" choć powiewu powieści obyczajowej.
W wielkim skrócie i bardzo wprost ujęłabym to tak:
Młode dziewczę, wyjeżdża nagle do innego kraju, zostawiając w Anglii narzeczonego, na kilka dni przed ślubem. Po drodze: gubi bagaż, okradają ją, w związku z tym telepiąc rzęskami, wbija na chatę starszego mężczyzny, rozpowiadając wszem i wobec, iż to jej ojciec.
W całej powiastce (cytując Chmielewską "cała nowelka o niczym"...) nie dzieje się absolutnie nic i nazwanie tego tworu "powieścią obyczajową" jest absolutnym nieporozumieniem. Do napisania powieści obyczajowej trzeba jednak trochę więcej obyczaju, niż rzucenie kilku nazw lokalnych i imion regionalnych.
To nawet nie jest beznadziejne, jest rozpaczliwie żałosne.
Dało się tego słuchać (dzięki panu Siemianowskiemu), acz zakończenie jest żenujące wprost.
Konkluzja bowiem jest taka, że zostaje wystawiony do wiatru narzeczony, długoletnia kochanka staje się niepożądana, wystawiona do wiatru i wykreowana na "wul;garną" - jeśli w ogole o jakiejkolwiek kreacji można tu mowic, a bezczelna dziewucha bez krztyny zasad wpada w ramiona ukochanego.
I gdyby była choć jedna scena mniej więcej, intymna... można by to jeszcze podpiąć pod harlequin.
Tym samym pani Pilcher ląduje ...

Naiwna i prawie bez fabuły opowiastka o... hm, powiedzmy, poszukiwaniu jakiegoś sensu w życiu. Matka Seliny zmarła przy porodzie, ojciec zginął czy raczej zaginął w czasie wojny, dziewczynkę wychowała surowa babcia. Mimo pilnie utrzymywanej (właściwie dlaczego???) przez babkę i nianię tajemnicy co do tożsamości ojca, Selina znajduje w domu jego zdjęcie. Wiele lat później jej nudny narzeczony daje jej w prezencie książkę. Selina jest przekonana, że autor - którego portret widnieje na okładce - to jej zaginiony ojciec. Z dnia na dzień pakuje się i wyrusza do Cala Fuerte.
I co się dzieje? Właściwie to nic. Niby mnożą się wydarzenia - gubią jej bagaż, kradną jej portfel, więc dokonuje inwazji na dom George'a jako typowa dama w opałach, ale wszystko to tak jakoś spływa po powierzchni. W trzy dni wybucha romans, narzeczony Seliny i przyjaciółka George'a dostają kopa, a pozornie skończony pisarz odzyskuje wenę twórczą. Tak sobie. Bo laska jest ładna, a facet przystojny.

Pilcher napisała parę znośnych rzeczy, ale duża część jej produkcji jest okrutnie sztampowa, rzeczy dzieją się tam mechanicznie i bez powodu, ot tak, bo przecież na koniec On i Ona muszą sobie paść w ramiona. Nie szkodzi, że Ona jest wychowaną pod kloszem bezradną angielską panienką, zarazem naiwną i wścibską, a On facetem dryfującym w życiu bez celu, który najpierw bezwolnie pozwala jej wyciągnąć z siebie wszystkie sekrety, a potem nagle daje jej po twarzy. Na moje oko ten związek nie ma żadnych po...