Dzień cudu recenzja

Hania, 25-letnia kobieta, szara mysz, jak sama mówi o sobie i Piotr - lat 40, emerytowany policjant, rozwiedziony, ponieważ jego żona wybrała biznesmena, zamiast faceta z pensją komisarza wydziału kryminalnego, obecnie autor popularnych powieści sensacyjnych. Ma 17-letniego syna, który mieszka z bogatym ojczymem. Co połączyło tych dwoje ?

Pewnego dnia Hanka dowiaduje się, że ma nieoperacyjnego raka pnia mózgu i niewiele czasu przed sobą. Od tej pory los przypadkiem na jej drodze stawia Piotra. Ona postanawia zmienić swoje szare, nudne życie i proponuje mu pewną umowę. Piotr pomoże jej odejść z tego świata na jej warunkach, w zamian za to, ona zgadza się, żeby on spędzał z nią czas i wykorzystał jej historię w swojej kolejnej książce.

Ktoś może powiedzieć, że książka 'Dzień cudu" jest przewidywalna, ale mi bardzo podoba się, że autorka w dobrą powieść obyczajową wplotła kilka wątków z życia wziętych.

Pamiętam, jak kilka lat temu przeczytałam w jakimś piśmie kobiecym, list kobiety, która pisała, że po tym, jak zdiagnozowano u niej raka, zostawił ją mąż, mówiąc, że towarzyszenie jej w takiej chorobie przerasta go, czyli takie rzeczy zdarzają się jednak naprawdę.

Kolejne świetne wątki z życia wzięte, to "załatwianie dzieckiem" spraw między rozwiedzionymi rodzicami - wątek Piotra, jego byłej żony i nastoletniego syna Michała. Wioletta Sawicka stworzyła również świetny portret seniorów - rodziców Piotra, aktywnych na facebooku, chodzących na kurs tanga, nordiki, zakochanych i szanujących się wzajemnie od ponad 40 lat.

Autorka ma dobry styl pisarski, książkę czyta się łatwo i przyjemne. Ma również duże poczucie humoru, co jest atutem powieści.

"Dzień cudu" to dobra literatura obyczajowa niosąca nadzieję. Warto ją przeczytać szczególnie w obecnym czasie, kiedy żyjemy w ogromnej niepewności i nie wiemy, jaka przyszłość nas czeka. Co zostaje w nas po przeczytaniu tej książki. Nie wolno nigdy tracić nadziei, trzeba uciekać od toksycznych ludzi i relacji oraz wykorzystywać każdą szansę, jaką przynosi nam życie. Ostatnio usłyszałam od innego autora Jacka Walkiewicza - psychologa, takie zdanie na temat korzystania z takich szczęśliwych przypadków: są pociągi, które podjadą tylko raz i trzeba do nich wsiąść. Nie przegapcie zatem swoich "szczęśliwych pociągów".