Dzicy detektywi

Po bardzo długim czasie wymigiwania się udało mi się odbyć tę czekającą od dawna lekturę - i teraz waham się, co powiedzieć. Bo, oczywiście, wiem, że dzieło wybitne, że pisarz wybitny, legenda już (zwłaszcza, że wygodnie martwy, to na pomnik się nada), że forma nietuzinkowa, że powieść i totalna, i wielka latynoamerykańska, i jeszcze z kluczem (literackim), że rozrachunek z literaturą kontynentu w XX wieku, i z latynoamerykańską duszą... no wiem, wiem. Tylko co począć, gdy czytelnika we mnie to nie zachwyca? Nie zachwyca i już? Powieść o życiu i literaturze? No może, ale jak się przyjrzeć, literaturą zajmują się w tej powieści nieudacznicy, cynicy, karierowicze, nieroby i totalne świry, ogólnie biorąc - ci, którzy do niczego pożytecznego się nie nadają, a co do życia, to już w ogóle szkoda gadać. Proszę wytężyć wzrok i wśród tłumu zaludniającego strony tej opasłej cegły wskazać chociaż jedną osobę, której egzystencja nie wygląda jak sen wariata śniony nieprzytomnie: zaczyna się bez sensu i kończy niczym, tylko jeszcze bardziej. Ale nie to jest najgorsze. Najgorsze jest, że na ponad sześciuset stronach dziesiątki postaci zaznajamiają mnie ze swymi przeżyciami, wspomnieniami czy zmyśleniami, a im dalej w las, tym bardziej mnie to wszystko nie obchodzi. Nie obchodzą mnie te postacie, zresztą po paruset stronach wszystkie zlewają się w jedno, ponieważ wszystkie są tak naprawdę maskami autora i wszystkie mówią jednakowo pokrętnym językiem. A już nad wyraz, wręcz ekstatycznie,...