Duch z wyspy

Nie mogłem się wgryźć w tą historię, jakiś taki groch z kapustą: początek dobry, tajemniczy, potem jakieś dziwne motywy obyczajowe i kończy się zupełnie od czapy. Bardzo męcząca i niespójna lektura.

Lubicie niekonwencjonalne horrory?
Jeżeli odpowiedź na to pytanie jest twierdząca, to najprawdopodobniej spodoba się Wam najnowsza powieść Krzysztofa A. Zajasa, którego możecie kojarzyć jako autora horrorów: "Oszpicyn" i Taniec piżmowych szczurów".

"Duch z wyspy" zaczyna się z przytupem. Główny bohater powieści, Wiktor, próbuje odszukać w internecie film z dzieciństwa. Nie pamięta tytułu, kojarzy jedynie, że był o jakimś duchu z wyspy, więc taką właśnie frazę wpisuje w wyszukiwarce. Oczywiście wyskakuje mnóstwo różnych wyników, a wśród nich krótki filmik, który wydaje mu się znajomy. Jakież jest jego zdziwienie, kiedy przy kolejnym oglądaniu okazuje się, że film się zmienił 🤯 Wiktor podejrzewa, że ktoś mu robi głupi dowcip, ale zmienia zdanie, kiedy dostrzega na dziwnym nagraniu twarz przyjaciela z dzieciństwa, Mirka. Sęk w tym, że Mirek nie żyje od pięciu lat, więc nie ma szans, żeby to on majstrował przy filmiku 😱 O co więc chodzi? Czy przyjaciel chce mu w ten sposób przekazać jakąś wiadomość? W tym samym czasie Wiktor traci kontakt z siostrą, postanawia więc pojechać do rodzinnej wsi.
Oprócz wątków nadnaturalnych, typowych dla horrorów, jest w tej powieści sporo treści obyczajowych. Okazuje się bowiem, że siostra Wiktora ma poważne problemy, o których on nie miał pojęcia, a które trzeba będzie rozwiązać. Znajdziemy tu więc, oprócz zjawisk nadprzyrodzonych i grozy, również walkę o bliskich, ale też trochę czarnego humoru. Autor świetnie zobrazował typo...