Opinia na temat książki Droga wstydu

Sylwestrowa noc przełomu roku 94/95. Tomas Wolf zostaje wezwany do morderstwa dokonanego na kliencie burdelu. Leciwego amatora płatnej miłości poczęstowano kulką, a obsługująca go dziewczyna nago opuściła przybytek. Na miejsce zdarzenia przybywa też dziennikarka Vera Berg.

Drugi tom cyklu szwedzkich pisarzy w niczym nie ustępuje pierwszemu. Tym razem wkraczamy w świat prostytucji i szpiegostwa, a cała historia ma początek na feralnym promie Estonia, który zatonął we wrześniu 1994 r.

Wątki osobiste dot. Tomasa i Very są kontynuowane. Wolf wciąż boryka się z PTSD i traumami przywiezionymi z Bośni, a dziennikarka nadal nie może się ogarnąć. I ciągle jest denerwująca, pełna fałszu i obłudy, ganiająca za sensacją na pierwszą stronę, nieznająca granic dobrego smaku. Jej akcja z Tomasem jest niewybaczalna. To pokazuje, jak bardzo z tą kobietą jest coś nie tak.I że Zingo ją w tym wspiera?

Tytułowa "droga wstydu", mimo że jest wątkiem drugoplanowym, ze względu na swoją dramatyczną wymowę wysuwa się na plan pierwszy, stając się najbardziej bolesnym i wymownym symbolem kobiecego upodlenia.

Ta kryminalno-sensacyjna fabuła idealnie wpisuje się w nurt powieści skandynawskiej. Mroczna, pełna pułapek, niepokojąca. Spodoba się na pewno tym, u których, tak jak u mnie, fascynacja do skandynawskich kryminałów wyrosła na gruncie powieści Stiega Larssona i Henninga Mankella.

Z niecierpliwością czekam na kolejne tomy!