Opinia na temat książki Droga wstydu

„Droga wstydu” stanowi drugi tom serii szwedzkiego duetu – Pascal Engman i Johannes Selåker. W tej części, tak jak w „Pamięci mordercy", krzyżują się drogi dziennikarki Very Berg i policjanta Tomasa Wolfa.
Lata dziewięćdziesiąte. Zima. Sylwestrowa noc. W domu publicznym zamordowano jednego z klientów, a obsługująca go kobieta w negliżu opuszcza miejsce zbrodni i ślad po niej ginie. Wezwani do zdarzenia Wolf i Zingo rozpoczynają śledztwo. Pojawia się tam również Vera Berg, która ma nadzieję, że dzięki temu zdarzeniu wróci na pierwsze strony gazet, a tym samym do łask szefostwa.
Sprawa nie jest łatwa. Pojawiają się kolejne trupy. Do tego wszystko wskazuje na to, że historia łączy się z feralnym wrześniowym dniem katastrofy promu Estonia.
Policjanci i dziennikarka ponownie nawiązują współpracę. Co łączy wszystkie zdarzenia? Czy odnajdzie się uciekinierka z miejsca zbrodni? Co oznacza tytułowa droga wstydu?
Wątki obyczajowe dotyczące życia osobistego bohaterów pierwszoplanowych świetnie uzupełniają fabułę, uzasadniając decyzje i postępowanie ciekawie wykreowanych poturbowanych przez los postaci.

To z nimi czytelnik wkracza w mroczny życie półświatka. Pełne dramatyzmu opisy w połączeniu z dobrze utkaną intrygą i pułapkami tworzą tak charakterystyczny dla literatury skandynawskiej niepokojący, spowity mgłą niepewności i smutku klimat.
Może jestem mało obiektywna w ocenie, ale naprawdę już potrzebowałam dobrego szwedzkiego kryminału.