Dopóki grób nas nie połączy

Kryminalna komedia z całym szeregiem komicznych, przekoloryzowanych postaci, niczym w krzywym zwierciadle. Humor tryska z każdego zdania, a fabuła przypomina komedie z Louisem de Funesem. Jest to jedna z nielicznych książek, określona mianem „komedii kryminalnej”, która ma w sobie tę lekkość, humor i zagadkę, spełniając wszystkie kryteria gatunku. Czyta się lekko i przyjemnie, dodatkowo z uśmiechem na ustach.

W tym małym, sielskim, holenderskim miasteczku, wszystko zdawało się być pozbawiane smutków i zmartwień. Życie płynęło powoli swoim torem, a mieszkańcy byli mili i uprzejmi… hmm

To były tylko mrzonki, a rzeczywistość wyglądała zgoła inaczej…

W każdym z pięknych domów ktoś się z kimś wykłócał, a niesnaski przenosiły się na kolejnych i kolejnych sąsiadów. Podejrzewam, że wszystko to, co będzie miało miejsce w tym miasteczku, rozpoczęło się od Gerrita.

Leciwy już Gerrit, bo liczył sobie aż osiemdziesiąt sześć wiosen, wykłócał się dzielnie ze swoimi synami Antonem i Bertusem. Obaj naciskali na sprzedaż domu i gdy już wszystko było dogadane, a staruszek skwapliwie temu przyklasną, nagle zmienił zdanie, zaskakując synów uroczą wiadomością. Żenię się! Wykrzyknął i opuścił ich towarzystwo, zostawiając ich niepomiernie zaszokowanych.

Swoim wyznaniem doprowadził do szaleństwa k...

„Dopóki grób nas nie połączy” to pierwsza komedia kryminalna Agnieszki Zakrzewskiej. Zabawna okładka i opis nastawiły mnie do książki naprawdę pozytywnie – liczyłam na zabawne trio staruszek, które w małym holenderskim miasteczku będą tropić mordercę. Starsze panie były, morderstwo było, a i mała podamsterdamska miejscowość też była, jednak szybko okazało się, że poczucie humoru autorki kompletnie nie zgrywa się z moim. Fabuła oparta jest na ogromnej liczbie postaci – na szczęście większość z nich nosi na tyle charakterystyczne cechy, że specjalnie się ze sobą nie mieszają. Krótkie fragmenty przedstawione z punktu widzenia różnych bohaterów i spora liczba dialogów nadają książce dynamizmu. Intryga jest, przez ilość wątków i postaci, trudna do odgadnięcia, a humor zawarty jest teoretycznie we wszystkim – postaciach, wydarzeniach i samym stylu, w jakim pisana jest powieść. Dla mnie te ostatnie to największy minus książki – za dużo przekleństw, z dużo ‘ostrości’, za dużo wtrąceń obcych słówek, za dużo mocno udziwnionych porównań. W czasie całej lektury zaśmiałam się tak naprawdę raz. Wiem jednak, że są czytelniczy, który lubią takie ostrzejsze, nie przebierające w środkach komedie kryminalne, więc na pewno książka znajdzie swoich fanów. Ja jednak niestety do nich nie należę.

Muszę przyznać, że jest to moje pierwsze spotkanie z „piórem” tej autorki, ale po tej książce już wiem, że sięgnę po inne jej powieści, chociaż są one podobno w zupełnie innym stylu.

Kto poznał Zofię Wilkońską Jacka Galińskiego albo teściowe Alka Rogozińskiego lub Emerycką szajkę Cathariny Ingelman-Sundberg ten nie zawaha się, aby sięgnąć po tę właśnie książkę. Ale jeżeli nie zdążyliście jeszcze poznać sympatycznych staruszek, to mam nadzieję, że pokochacie trzy turbo babcie, czy jak je inaczej nazwać geriatryczne trio, które rozbawi do łez.

Autorka świetnie bawi się językiem. Dialogi i niektóre powiedzonka są nie tylko ironiczne, prześmiewcze, ale przede wszystkim bardzo zabawne.

No cóż… poważne morderstwo, ruska mafia i zakład pogrzebowy powinny kojarzyć się nam z poważnym kryminałem, ale gdy do fabuły wtrącają się trzy kobiety w dość zaawansowanym już wieku, które nie mają zamiaru nudzić się na starość, to wychodzi komedia kryminalna na wysokim poziomie.

Gwarancja dobrej zabawy przez kilka godzin jest na 100%, ponieważ zarówno język jakim pisze autorka, jak i sporo zabawnie opisanych sytuacji sprawia, że nie można przestać się śmiać, a jeżeli nie śmiać to przynajmniej uśmiechać.

Ciekawie i dość nietuzinkowo przedstawione postacie bohaterów, których w książce jest całkiem spora ilość, to z pewnością niełatwe zadanie dla autora. Myślę jednak, że Agnieszce Zakrzewskiej uda...

Agnieszkę Zakrzewską poznałam czytając jej powieści obyczajowe, które skradły me serce. Tym razem sięgnęłam po coś innego pragnąc zobaczyć jak autorka odnalazła się w innej dziedzinie. Powieść czytało mi się dobrze, bo autorka ma lekkość pióra, akcja powieści mknęła szybko, a język okazał się dość barwny. Przyzwyczajona przez Agnieszkę Zakrzewską do innego typu powieści, które wciągają od pierwszej strony, dopracowanej w każdym calu, ta taką nie była. Ogólnie pomysł na historię bardzo ciekawy jednak momentami zakradał się chaos, a zbyt liczni bohaterowie powodowali, że momentami zaczynałam się gubić kto jest kim. Potencjał był ale coś nie do końca poszło tak jak powinno. Osobiście bardzo lubię komedie kryminalne i spodziewałam się tutaj ciekawej zagadki i jednocześnie dobrej zabawy i ta taką była ale tylko w momentach kiedy prym wiodły trzy starsze panie i były to jedyne momenty, które wywoływały uśmiech na mej twarzy.
Podsumowując: znając potencjał autorki spodziewałam się czegoś innego, ta pozycja jednak nie do końca spełniła moje oczekiwania.

Malownicze i spokojne holenderskie miasteczko. Spokój mieszkańców zostaje jednak zburzony, bo oto ktoś popełnił zbrodnię. Trzy leciwe przyjaciółki postanawiają rozwiązać kryminalną zagadkę.

Ależ to było dobre! Uśmiałam się jak przeokrutnie czytając. To jest typ komedii, który lubię - przerysowana, przesadzona, a żartów naćkane, że głowa puchnie. I to dobrych żartów! A do tego okraszonych pięknym językiem i wieloma regionalizmami. Dla mnie rewelacja :) No i te insajd dżołki - genialne!

Pomysł na fabułę bardzo fajny. Wciągnęłam się od razu i wcale nie było mi łatwo zgadnąć kto stoi za zbrodnią, a to nie zdarza mi się zbyt często.

Największy jednak plus za brak poprawności politycznej. Autorka wszystkich traktuje równo i ze wszystkiego potrafi się śmiać w równym stopniu. Takich komedii nam trzeba.

To było moje pierwsze spotkanie z Zakrzewską, ale na pewno nie ostatnie :)