Diamentowy wiek

Autor świetnie uchwycił tendencję do miniaturyzacji (książka powstała w 1995, kiedy ten aspekt kierunku technicznego rozwoju nie był tak oczywisty), przedstawił w sposób prawdopodobny - a zarazem zaskakujący - jak może wyglądać świat, kiedy my odejdziemy w zapomnienie. Jako podporę dla moich słów dodam, że zwalniałam tempo czytania przy różnorakich opisach nanotechnologii, aby przetworzyć dokładnie w wyobraźni całą maszynerię powstałą w odmętach wyobraźni Stephensona. Warta uwagi jest również socjologiczna strona powieści, która prowokuje do przemyśleń idei zbiorowości, przynależności państwa i wychowania. Mimo tych oczywistych zalet, nie powaliło mnie. Odniosłam wrażenie, że losy bohaterów są tylko tłem dla przedstawienia wizji przyszłości od strony czysto technologicznej i socjologicznej. Nie potargało mną emocjonalnie tam, gdzie powinny pojawić się jakieś uczucia. A wielka szkoda, bo potencjał był - a zieje jakąś dziwną pustką.

Jak dla mnie "za dużo grzybków w barszcz". Owszem teoria nanotechnologii i miniaturyzacji, bezsprzecznie, fenomenalna lecz sam świat, jego przerażająca nomenklatura i niezwykle nużąca precyzja opisów (autor - fizyk więc się nie dziwię) skutecznie zniechęciły mnie gdzieś po 150 stronach. Powieść nie wciągnęła mnie, raczej nie zachwyciła, choć mariaż technologii, wiktoriańskiej klasyki oraz socjologiczno-obyczajowego dramatu to karkołomny literacko zabieg, który autorowi, o dziwo się udał. Miałem sięgnąć po inne książki autora, lecz wydaje mi się, żę napisane są podobnie, tak więc mówię: pas!

Klasyka cyberpunka. Dla miłośników gatunku - koniecznie. Innym po prostu polecam.

Polecam również tego autora "Zamieć", zwłaszcza nowe gorące wydanie.

Teraz Cykl Barokowy tego autora i można umierać :D