Cud

Okazuje się, że z Karpowiczem mam kłopot. Trójstronny :).

Z jednej strony uwielbiam świeżość i młodość kojarzącą mi się ze słowami Wierzyńskiego „Zielono mam w głowie i fiołki w niej kwitną” bijące z kompozycji i stylistyki utworów Karpowicza. Nieodmiennie bawi i zachwyca mnie sposób narracji, zabawa językiem polskim, doskonałe wyczucie znaczenia i brzmienia wyrazów. Skróty myślowe, skojarzenia, dwuznaczności. I inteligentne, trochę przewrotne, poczucie humoru. W „Cudzie” dodatkowo mój uśmiech wywoływały umiejętnie wplecione wystylizowane wątki hagiograficzne.

Z drugiej strony nie zawsze czuję się dobrze z treścią jego dzieł. Bo mimo że zachwyca mnie cudownie absurdalna tematyka („Niehalo”, „Cud”), coś mi tu jednak zgrzyta, nie pozwalając w pełni zanurzyć się w atmosferze absurdu. Coś, hm, co dotyczy artystycznej prowokacji, a wobec czego czuję mimowolny opór. Niby lekko, wesoło nawet, ale w chwili, gdy zaczyna być przyjemnie: zgrzyt. Nie potrafię wejść w tę zabawę do końca, jestem cały czas czujna i spoglądając za siebie przez ramię sprawdzam, czy droga odwrotu jest wolna :).

Sprawa trzecia to sprawianie przez Karpowicza, iż przy lekturze jego utworów (wyjątek stanowiła lektura „Sońki”) czuję się bardzo stara i bardzo niedzisiejsza. Jego bohaterowie, współczesna polska inteligencja (tutaj trzydziestojednoletnia neurolog Anna, jej kolega po fachu Artur), to postaci o bardzo niewyszukanych zainteresowaniach i sposobach spędzania wolnego czasu, prosta...