Cud recenzja

Ignacy Karpowicz to jeden z najciekawszych rodzimych twórców młodego pokolenia. Rocznik 1976, laureat Paszportu Polityki, dwukrotny finalista Nike, autor pięciu powieści, które dostępne są w ofercie Wydawnictwa Literackiego. W tym Cudu, wydanego pierwotnie przez Czarne, teraz w ciekawszej i jeszcze atrakcyjniejszej szacie graficznej.
Czy warto sięgnąć po Cud, a Karpowicz zasłużył na ten cały rozgłos?

W pozornie zwykły, poniedziałkowy poranek mają miejsce niezwykłe zdarzenia. Dwudziestosześcioletni Mikołaj zostaje potrącony przez samochód i ginie. Anna - atrakcyjna neurolog po trzydziestce, odwozi go do szpitalnej kostnicy i... zakochuje się. Ale to dopiero początek tej niecodziennej historii. Szybko bowiem okazuje się, że nieboszczyk nie zachowuje się tak, jak przystoi zwyczajnemu sztywniakowi. Ciągle jest ciepły, wciąż pachnie i mimo, że bezsprzecznie martwy nie chce ostygnąć.
Czy to cud? Oszustwo? A może początek czegoś więcej...

Cud nie jest zwykłą książką o miłości. Nie wszystko w tej historii jest tak, jak powinno być. Bohaterka zakochuje się w trupie, traci dla niego głowę, trup nie do końca jest martwy, a wszystko skąpane jest w genialnych opisach szarej codzienności, otoczonych gęstą atmosferą tajemniczości.
Całość oczywiście podana w charakterystycznym dla autora stylu. Pełnym humoru, czasem z wielką domieszką absurdu, ale zawsze będącym czymś więcej, niż zwykłą kroniką rzeczywistości.

Powieść Karpowicza pochłania bez reszty. Opowieść przez niego przedstawiona jest tak ciekawa i jednocześnie sprawnie napisana, że nawet nie wiemy, kiedy docieramy do nieoczekiwanego finału tej historii. Historii, która sprawiła, że nie żałowałem sięgnięcia po Cud i czasu spędzonego na lekturze.
Wniosek na koniec? Myślę, że przesadą nie będzie gdy napiszę o Karpowiczu jako jednym z najbardziej obiecujących autorów Wydawnictwa Literackiego, który mam taką nadzieję, zaskoczy nas jeszcze nie raz.